Zelfs hier in Cadiz kan ik mijn ogen niet van de vrouwen afhouden. Nochtans is dat precies waarvoor ik mezelf enkele weken naar Zuid-Europa heb verbannen. Ik heb tijd voor mezelf nodig. Of toch op z’n minst een periode weg van het vrouwelijk schoon. Parels voor het zwijn dat ik ben geweest. Maar dat gaat veranderen. Dat beloof ik plechtig.
Ja, ik voel me schuldig. En schuldgevoel is exact datgene wat me ertoe heeft aangezet dit verhaal te schrijven. In een bar in La Linea zag ik hoe de ondergaande zon de rots van Gibraltar langzaamaan verduisterde. Tot er niets van overbleef. Ik nipte van mijn Sagres, slikte de eenzaamheid weg en bladerde in Pessoa. Die had ik van haar gekregen. De dag dat ik haar vertelde dat we er beter mee konden ophouden. Mijn wandeling in de straatjes van Gibraltar was geen lange conversatie, maar een diep stilzwijgen. Eenzaam in de luide massa wierp ik mijn schaamte, die op me brandde als de huid van Herakles, van me af. Non plus ultra. Er is meer dan zelfreflectie in het leven. Misschien moest ik maar eens volwassen worden.
Ze was lang niet de enige wiens hart ik tot gruzelementen had vermalen. Meer dan eens ervoer ik hoe gemakkelijk het was om iemand door middel van puur goede bedoelingen en oprechte emoties toch heel hard te kwetsen. Het enige onontbeerlijke ingrediënt daarvoor was interesseverlegging. Een hartstocht die even gauw gaat liggen als hij was gekomen en die mezelf slechts minimale schade berokkent, maar bij het slachtoffer van mijn amoureuze uitspattingen voor niets minder gaat dan perte totale. Een emotionele lawine die haar hart nog maanden in een coma zal houden. Verschillende vrouwen zijn in die val getrapt. Zo ook ikzelf. Keer op keer. Want als ik niet telkens opnieuw rotsvast geloofde in de liefde die ik voelde, zou het meisje in kwestie nooit zo snel haar verdedigingsmechanisme hebben laten vallen, en zou de schade dus zeer beperkt zijn gebleven. Ik ben een player, een casanova, een don juan, die net als Don Quichote in zijn eigen wereld leeft, gelooft in de beloftes waarmee hij menig vrouwenhart sneller doet slaan. Mijn Heilige Graal is een Ware Liefde die niet bestaat, maar waar ik me aan vastklamp alsof mijn geluk ervan afhangt.
Overmorgen neem ik de trein naar Sevilla, dan naar Barcelona, en zo hoop ik via ook nog Nice, Genua, Triëst en de Balkan uiteindelijk Griekenland te bereiken. Ik ga afkickverschijnselen krijgen. Ik zal honderden mooie vrouwen tegenkomen en ik ga hen met rust moeten laten. Er zijn genoeg harten vertrappeld, genoeg doden gevallen.