Frida is een vrouw met pure klasse. Een afwezige blik in de ogen, ogen met weemoed uit het Noorden, een verlegen glimlach en ze is eerder gereserveerd; wanneer ze spreekt, draagt zij die eenzaamheid die de miljoenen gezichten van Scandinaviërs tekenen. Als een gravure van voortdurend lijden die zelfbeheersing kenmerkt. Was Frida een kleur, zou zij absoluut de kleur rood zijn. Rood van vurigheid, passie en bloed. Kleur van de pijn van tranen en de wijsheid in het leven. Rood zoals in vrouwelijkheid en kracht, rood zoals in moed en intelligentie. Frida incarneert deze bron van kracht die uit het innerlijke niets met stille kracht uitbarst en waaraan je je graag verbrandt, jezelf toevertrouwt en jezelf uiteindelijk berust vindt.
Ze zegt van zichzelf dat ze niet zozeer dezelfde persoon is die mensen zien in allerlei videoclips en televisie optredens. Ze is een gevoelig persoon en die gevoeligheid wil ze ook beschermen. Dat komt ook door haar levensparcours. Op die weg ligt veel muziek en ook tegenslag en verdriet heeft haar pad gekruist. Er ligt muziek, liefde, huwelijken, pijnen en dood. Een leven met kinderen, verlies en eenzaamheid.
Alles gaat in etappes. En na ieder ongeluk weet zij als geen ander hoe te herboren worden en het ongelukkige te laten rusten daar waar het moet rusten. Frida zegt van zichzelf dat ze alleen maar sterker kon worden door tegenslag. Om uiteindelijk rust te vinden.
Frida is een eenzaam iemand. Ze vindt er haar toevlucht in. Eenzaamheid is als een beschermend huis voor haar waarin ze kan zich herbronnen. Frida heeft eenzaamheid aanvaard als vriend en bondgenoot, niemand ontsnapt aan eenzaamheid. Je leert er ook positief mee om te gaan. Wanneer je even bij jezelf stilstaat is eenzaamheid je beste meester.
Frida heeft een eenzame stem, iets jazzy, haast fluweel, eenzaam en nostalgisch naar vroegere tijden. Binnenin ABBA neemt Frida de meeste nummers die niet als single worden uitgebracht voor haar rekening. Ze speelt de vrouw die getekend is door de gebeurtenissen van het leven. Ze is niet ongevoelig, ze is sterk. Ik denk aan “Knowing Me Knowing You” en evenzeer aan “I wonder” en “Should I Laugh Or Cry”. Nostalgie op zijn felst vind je terug in “Our Last Summer”. Angst in “The Visitors”, de lichtheid van musicals in “I Let The Music Speak” en een afscheid van het leven in “Like An Angel Passing Through My Room”. In “When All Is Said And Done” slaat Frida uiteindelijk opnieuw een bladzijde om. En ook al benijdde ze soms de keuze van leadvocal voor Agnetha in de meeste ABBA-nummers, vervult Frida haar rol als zangeres met elegantie, vastberadenheid en vreugde. Ze is, net als Agnetha, de briljante achtergrond zangeres net zoals Agnetha dat doet voor Frida. Twee zangeressen, twee stemmen, twee persoonlijkheden ook.
Frida is de afwezigheid van een moeder, een zus, een vriendin, een vrouw in het leven. In “Summer night city” incarneert ze het avontuurlijke en wilde leven dat de nacht zo kenmerkt. Frida is er disco. Frida is disco. Frida speelt de kaart van sensualiteit en verleiding. Frida is een vrije vrouw. Frida mysterious disco queen. Cézanne zei ooit : “Als de kleur haar hoogste rijkdom bereikt, heeft de vorm zijn hoogste volheid”.
Frida beheerst deze volheid die de kleur rood zo kenmerkt, Frida is vol, sensueel en seksueel, Frida spuit lava. Rood van wat verboden is, rood van wat onbereikbaar is, rood van wat in verleiding brengt, rood om zich eraan te verbranden, rood van de intensiteit. Het mysterie en de onthulling ervan. Lichaam en ziel. In “Summer Night City” biedt de nacht alle mogelijkheden, waar ontmoetingen intens en vluchtig zijn en waar ’s ochtends “nothing’s worth remembering” is.
http://erwinabbeloos.over-blog.com/article-frida-37721233.html