Vanavond gaat hij uit. Gewassen, gecoiffeerd en keurig in het pak, met in de das een perfecte Windsor-knoop die geen vader hem ooit leerde leggen. Een glimlach van steelse trots. Zo'n glimlach die alleen achttienjarigen hebben, geboren uit de wetenschap dat ze jong zijn, en knap en dat de avond, de wereld en het leven voor hen gemaakt zijn. Zijn vriendin komt hem halen, ze straalt, een wilde roos: teer en glamoureus, maar vooral mooi zoals alle ontluiken mooi is.
Ze gaan naar het feest dat hun jeugd is. Enfin, ze gaan naar hun allereerste galabal.
'Waar is het?' vraag ik.
Ik verwacht halvelings dat ze 'Romi Goldmuntz Center' zullen antwoorden, want daar zweefde ik over de dansvloer, gisteren nog, met hun sterren in mijn ogen.
'Bar Helder' zeggen ze.
Het antwoord katapulteert me naar het nu.
Een galabal in een bar?
Ze tonen me de plek: een opgeleukte hangar. Geen rode loper, geen barok, zaalbreed tapijt, fonkelende lusters en mahoniehouten dansvloer. Een bar slash nachtclub.
'Doei,' roepen ze en lopen de oprit af als over een rode loper. Fonkelend.
De tijden veranderen. En toch ook helemaal niet.
Ik ben gewoon een mens die ouder geworden is.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.