Soms stelde hij zich voor hoe hij gewoon zou stoppen met ademen. Die gedachte kwam meestal in hem op als hij tevreden was. Niet dat hij echt een doodswens had, verre van, als wel een angst om te vergeten. Dat was een beetje een probleem voor hem: de neiging om gedurende zijn bestaan enkel te focussen op de negatieve dingen en de positieve dingen te verdringen. Een gedrag waar hij zich maar al te bewust van was en dat hij eigenlijk verafschuwde bij zichzelf. Het was een angst waar hij soms van wakker lag. Wat als hij op het einde van zijn - toegegeven- toch wel mooie leven zich enkel maar de conflicten kon herinneren? Wat met al de mooie momenten, zijn vriendschappen, reizen, liefde voor zijn gezin en familie?
Dus leek een tevreden moment voor hem een ideaal moment. Zodat hij zou kunnen eindigen met een glimlach, en hij niet zou twijfelen aan de leegte die hij achterliet.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.