In mijn land bloeit alleen maar gedoofd licht
de schaduw volgt mij bij elke stap weer heen
de huizen spreken soms, en tonen hun gezicht
en ik verdwijn in zwijgen als een steen.
Ontstoken wordt er niets meer, zelfs geen gesprek
de dagen sluieren eindeloos voorbij
een ontmoeting bergt men op in een gebrek
alleen het water klinkt nog zij aan zij.
Waar ik heen ga verpozen de weiden,
de woningen zijn slechts nog schouwspelen
waar de duisternis het licht komt stelen.
Ik zou haar liever uit mijn dromen leiden,
maar zij verstoort mijn zwijgen met bevelen
ze belaagt mij, wanneer ik haar wil delen.