de koningin schuift het glimmende prinsenstoeltje
huilend in de hoek
ziet niet hoe ik op het mijne met rafels huppel
het liefst had ik nooit geweten
voor wie dat andere stoeltje was
het liefst bezemde ik
het hele leven voor me
weg
ik kan de koningin geen toverstaf geven
haar verdriet niet bezweren
en hoe hard de koning ook dept
haar tranen passen niet
meer in gesteven zakdoeken
en ik, ik wil alleen maar
mijlslaarzen vullen van een kroonprins
die niet terug komt