Geluk zomaar ineens

Het meisje met de staartjes had, omdat haar vader onderwijzer was, een voetje voor in het middelbaar onderwijs. Dat dacht zij. En dat zag ik aan haar.
Hoewel geen van ons zich een houding wist te geven op de speelplaats, zijnde een duffe carré die voorbehouden was voor de leerlingen van de ‘lagere’ cyclus – een vervelende nuance die kon tellen: al in het secundair, maar toch nog klein, was zij haar opgewekte, kraaiende zelf. Een troep eerstejaars waaronder mijn klas liet zich door haar op sleeptouw nemen.
Hadden we daarvoor de lagere school doorlopen, om hier, nu we ingesloten waren tussen de flanken van het imposante schoolgebouw en nu wij ons eindelijk tot de 'groten' mochten rekenen, kinderachtige spelletjes te staan spelen?
Het meisje met de staartjes lachte als een geit. Twee volgelingen draaiden aan het springtouw. Volgens de instructies moesten wij achtereenvolgens inspringen, tien keer “jumpen”, het springveld verlaten zonder de continuïteit van het spel te verstoren, een stomp stoepkrijt nemen en onze naam op de tegels krijten. “Zo leren we mekaar snel kennen!” blaatte het meisje met de staartjes. Ik had het gevoel dat ik haar al meer dan genoeg kende, gluurde tussen de haren van mijn te lange froufrou door op zoek naar gelijkgestemden die een deelname aan de activiteit evenmin ambieerden. Ik vond er geen.
En toch kon het haast niet anders dan dat er meisjes waren die het al springend stonden te besterven. De een was er niet op gekleed, moest plassen of kon totaal niet springen, de ander had al borsten, een derde stond te stuntelen met een half afgekloven appel in de hand. Het conformisme speelde de hele klas parten. Maar niemand liet daar iets van merken. Het speelkwartier was om voor ik aan de springbeurt was.
Een meisje greep me mij de schouder toen we naar het klaslokaal troepten.
“Gered door de bel” zei ze. We werden vriendinnen.
Vandaag dacht ik - zomaar ineens - aan haar. “Geluk laat zich niet zoeken,” zegt men, “het overkomt je, het grijpt je bij de schouder."