“Dat serveerden ze vroeger op begrafenissen” zegt ze, als ik vertel dat ik mijn Turkse koffie graag saada drink, zonder melk of suiker. Ze grijnst.
“Weet je waarom?”
“Nee” zeg ik, hoewel ik een vermoeden heb wat er aan zal komen.
“Omdat suiker mensen GELUKKIG maakt!” ze spreekt nu luider en met opgeheven hand.
Ik lach. Ik ben het niet met haar eens, toch zeker niet als het op koffie aankomt, maar ik hou wel van haar kordate uitspraken. Ik ben in Egypte en naast me zit een professore van de universiteit waar ik solliciteerde. Ze is de oudste van haar vakgroep, maar boet op geen enkel vlak aan vitaliteit in. Ik zou een boekje kunnen vullen met de uitspraken die ze al deed, en het is nog maar mijn tweede dag hier.
De professore doet onderzoek naar administratie in Egypte onder de Ottomanen. Cijfers dus, en daardoor lijkt ze geïnteresseerd in mijn astrologieteksten.
Ik vertel haar niet dat ik bij die cijfers eigenlijk meer naar de context kijk, de verhalen.
Weet je waarom? denk ik bij mezelf.
Omdat verhalen mensen GELUKKIG maken.