Gesprekken tijdens het hard worden –DEEL TWEE
Hij: “Ik had niet gedacht dit gevoel ooit nog mee te maken. Toch staan we hier. Ik heb me niet voorbereid, ben een beetje oncomfortabel. Het spijt mij, maar de schok is nog steeds hetzelfde.”
Zij: “Bij elk uitgesproken woord hou je je buik vast, je wil toch niet breken? Je wil toch niet hard worden? Je wil toch niet dat je morgen wakker wordt en beseft dat je vastzit in een trilling, een harmonie en je kan enkel opnieuw rondgaan tot je niet meer weet waar het begin en het einde van de ronde zijn?”
Hij: “Ik denk niet dat ik dit nog lang volhou.”
Ik: “Je ziet er voller uit, maar ik weet dat je leegloopt. Daarom ben je jezelf in brand aan het steken.”
Hij: “Zo voelt het ook. Mijn longen branden en mijn darmen likken vuur tot in mijn maag en tot in mijn slokdarm. Ik heb echt pijn.”
Zij: “Je kijkt in de spiegel en ziet de barsten. Morgen val je neer.”
Ik: “Je bent net neergevallen door te spreken. Morgen sta je weer op en ga je terug naar waar je vandaan kwam. Je hebt die zoete, lege herinneringen. Je weet hoe je eruitzag. Zoek jezelf.”
Hij: “Ik wil mezelf vinden, maar ik herken slechts fragmenten. Ik ben een beeldopname, niet meer dan een zijde in een dimensie in een tijdlijn. Elke keer dat ik een stukje zelf zie, sla ik het stuk. Uit zelfverdediging, uit angst, uit rebellie. Mijn schuldgevoel blijft groeien.”