M’n lieve lieve vriend
(...) Nog voel ik jouw hand op mijn hoofd, je duim die een kruisteken maakt op m’n voorhoofd. Je zei geen woord, maar keek me aan en glimlachte. Met dat ene gebaar haalde je zoveel warme herinneringen in me naar boven dat ik je prompt alles vergaf. Alles.
Het waren slechts enkele seconden in al die tijd dat wij elkaar gekend hebben, maar nu, jaren later, denk ik nog vaak met weemoed aan dat moment terug. Ik weet niet meer hoe je stem klonk, of je voetstappen op de trap. Ik weet niet meer welke geur er in je truien hing, welke blik in je ogen school als je lachte. Alles is vervaagd, behalve dit ene ogenblik.
Ik had je ook graag zo willen raken. Toen ik jaren later hoorde hoe slecht het met je ging wilde ik jou op mijn beurt een kruisje geven en daar alle warmte in leggen die ik voor je voelde. Maar toen ik je dan eindelijk weer zag, voelde ik onder mijn hand enkel jouw levenloze kou.
(...) Als het laatste woord geschreven is, scheur ik ook deze brief in vier, van boven naar onder en van links naar rechts, als een kruisteken. En elk kwart scheur ik opnieuw in vier en steeds zal ik daarbij dezelfde woorden herhalen:
ik zegen je, en bewaar je
in mijn hart.
H.