Een regenachtige dag met hier en daar plasjes op het voetpad. Hoezeer ze ook oplet stapt ze soms in een plasje en kan het opspatten niet vermijden. Dan loopt ze plots naar een plasje toe en springt met kracht erin zodat al het water rond haar opspat in duizenden druppels. Na enkele danspasjes in het plasje staat ze plots stil en kijkt heel beduusd. Ook haar spontane lach was weggestorven toen ze stilhield. "Dit past niet echt bij me hé" zei ze. En keek naar de grond.
Nochtans paste een lach het mooiste bij haar...
Haar leven zag er heel anders uit dan leeftijdgenoten. De verantwoordelijkheid die ze droeg woog zwaar op haar frêle schouders. Als haar vrienden vroegen welk haar lievelingskleur was, streden de antwoorden met elkaar. Wat ze ook antwoordde, het leek nooit het goede antwoord. Ze las de boeken over astronauten niet omdat ze er van hield maar wel omdat iemand van wie ze hield op deze manier dichter bij haar was. Als iemand haar naam op een welbepaalde manier uitsprak kreeg ze tranen in haar ogen. Steeds probeerde ze aandacht te geven aan dingen waarvan haar papa hield, waarvan haar oudere broer hield en waarvan haar jongere broer hield. Op een dag zei ze dat ze niet aan hun alle drie tegelijk kon denken. Dat wanneer ze dat alsnog probeerde haar hooft uiteen leek te spatten. Vandaar dat ze voor elk van hen een dag had uitgekozen waar ze zichzelf toestand om aan elk van hen één voor één te denken. Het was ook geen gemakkelijke opgave om als achtjarige al deze verliezen een plaats te geven. Papa was er niet meer. Grote broer was ook weg. Haar kleine broertje die een jaar jonger was dan haar, was er ook niet meer.
De leegte die ze achterlieten bij haar was niet met woorden te beschrijven. Vandaar dat ze haar verdriet in deeltjes wilde beleven. Elke dag nam ze een stukje afscheid van één van hen. Probeerde zo haar verdriet een plaatsje te geven. Soms was dat het lezen van hun lieveling verhaaltjes. Andere keren koos ze voor hun lievelingskleur. Of zelfs het kiezen van hun lievelingseten. Zo begon ze de leegte die ze achtergelaten hadden op te vullen. Met de tijd leek ze sterker te worden. Ze begon zich als een normaal kind te gedragen en af en toe lachte ze zelfs. Maar er was niet veel nodig om haar rust te verstoren...
Vertaald uit "Gevoelens in de schaduw" (Gölgedeki duygular)
Nerkiz