Nerkiz Sahin

Gebruikersnaam Nerkiz Sahin

Proza Poëzie Autobiografisch schrijven Column Kinder- en jeugdliteratuur Kort verhaal

Teksten

Raak me niet aan

Raak me niet aan niet met je ogen niet met je woorden niet met je handen Meer kan ik niet meer aan  

Nerkiz Sahin
7 0

Kan zijn

Kan zijn Ik ben misschien schuldig, omdat ik je nooit gekust heb in je hart maar Ik kon op de een of andere manierOok niet weggaanAlsof de wegen altijd afgesloten waren Of Ik heb niet genoeg geprobeerdOm de eeuwigheid te vinden  Wie weet Ik weet dat ik schuldig benJe kunt mij raken nu Ja Ik heb de hel niet gezienMaar kijk, mijn huid is verkleurd Liefde heeft ons altijd verbrand. En We hebben de hemel nooit gezienVandaar dat er verweesde bloemen bloeien in ons 

Nerkiz Sahin
1 0

Geen tijd meer voor liefde

Er is  Geen tijd meer Om gelukkig te zijnNu jij weg bent En mijn armen leegIs geluk enkel nog Een klein woord Een woord zonder inhoud İs het nu Eenzaamheid mijn gezelschap Geen omhelzingGeen vreugde Zonder gevoel Slikken gaat moeilijkVerkleumde handenEn een klok die stilstaatGeen samen zijnNiets meer Kamers vol verlating Geen tijd voor geluk Zonder jouEnkel stilgevallen wijzersDie spotten met mijZe blijven stil staanOp die ene momentWaar jij van me Weg bent gegaan Droefenis mijn kleed Kasten vol met hangersKleurloze vodden overheenRuwe stoffen overschotKillig en schurendZielloze ornamentenOmkaderen de leegteDie je mij naliet Na het wegnemen van je liefde İs er geen tijd meer, geen tijd voor geluk  

Nerkiz Sahin
0 0

Slapeloos mijn ogen

Slapeloos mijn ogen Ik kan niet wennen aan de duisternis Ook al gingen er maanden voorbij aan die kalenders, mijn ogen blijven gekluisterd aan die ene avond We zijn niet meer hetzelfde, dat weet ik ook welJij en ikHoe kunnen we hetzelfde zijn?Jij bent daar, en ik, ik ben hier Maar sindsdien zijn mijn ogen blind, mijn oren zijn doof zonder jou, mijn tong praat niet meer  Ik heb altijd jouw gezicht in mijn gedachtenJe stem in mijn oor Behalve jouw afwezigheidHeb ik geen ander probleem Zonder jou zijn is mij niet meer vreemd nu jaren laterHoewel ik er niet echt aan kan wennen, nog niet Acceptatie is wel gekomen in de plaats Tijd lijkt wel steeds door elkaar geschud Er is steeds een komen en gaan Ik ben zelfs vergeten in welk seizoen je me van me van mezelf had gestolen Net als je warmte die je meepakteIk geloof dat ik dat ook ben vergetenMaar ik mis nog steeds iets, zonder het gevoel te kunnen terughalen  Een gebed van geduld in mijn hartIk heb het vandaag negenennegentig keer herhaald steeds opnieuw  Nog steeds probeer ik met kalenders om te gaanEn rijg de tijd aaneenJe weet toch dat ik kralen hadBestaande uit verschillende letters Woord voor woord plaats ik ze naast elkaarIk probeer de tijd te bedwingen, net zoals ik deze kralen aan een draad rijg Ik kan alleen vooruitgaan door de tijd in mijn hoofd te stoppen Ik zei vandaag tegen de minutenwijzer dat ik de nacht in de maling wou nemen De grote wijzer wordt nooit gevangen door de kleine wijzerHet is hem te snel af, alweer, of dat denkt hij Liefhebben in eenzaamheid is dus zoietsEen lang, pijnlijk pad bergopwaartsIk weet niet of het alleen voor mij zo is Ik weet wel dat de last niet op schouders rustAltijd is het gewicht in je hart Kijk maar naar mij Ze zeiden altijd dat ik verder moest gaan, laat je verdriet staanIk heb het de hele tijd gehoordLaat maar zeiden zeMaar hoezeer ze het mij ook vragenIs het zo gemakkelijk om los te laten denk je?  Men begrijpt het gewoon niet, ik krijg het niet uitgelegd aan mijn hart KijkIk vertel het je nog een keer Jij bent medeplichtig geworden aan mijn eenzaamheidIk kan er niets aan doenIk kan je ook niet aangeven aan de morgenZeven dagen en vierentwintig uur ben je bij mij Wat moet ik dan zeggen en tegen wie Nerkiz    

Nerkiz Sahin
1 0

Liefste

  Liefste Het is zwaar te missenWat je liefhebt De momentenDie voor altijd weg zijnAls water door je vingers gegliptNiet tegen te houden Enkel te kunnen dromenAls in een verhaalSteeds binnenglippend Om dan te verdwijnen bij dag De nacht is als een geschenkSlaap waardevol met jouSteeds dezelfde bestemming OnsTot het ontwakenOverdag schrijf ik brievenZonder pen en papier Stuur ze in onbestaande lege flessen De bodemloze zee op In de hoop dat ze jou bereiken Wie weet ontvang je het morgenMijn magische briefAls in een sprookjeEn sta je voor meNa het lezen van de woordenMet sprankelende ogenSpreekt mijn naam uit met gevleugelde lettersVlinders dansend om je heenMistige damp onder je voetenJe handen rond mijn gezichtWachtend op je kusZoet als een snoepje Je bied me troostMet je glimlachOmdat ik je steeds moet missenJe weet dat verlangen ondraaglijk isWilt goedmaken dat je er niet kunt zijnMaar je hebt het niet in de hand Net daarom kan ik niet pruilen Mijn schouders ophalen Doen of ik je niet zieDaarvoor mis ik je teveel Vandaar al mijn brievenBegraven in de zeeAllemaal met één bestemming JouTerug te zienLiefste Nerkiz Sahin

Nerkiz Sahin
29 1

Ik ben

Ik benZoals je hoopt en verwachtGeduldig Ben ikZoals gekooide vogelsKleuren meng ikMijn penselen flirten met het doekIk kom tot levenMet elke vloek Elke ademIk benJe stemJe hartIk ben jouTerwijl mijn woorden stromenTussen halfopen lippenLijnen in mijn gezicht Om jouOnbeminde lichaam Met verlangende dromenMoe ontwakendAlleenZonder goede dadenOok geen zondenNietsEnkel hoop En liefdeBen ik Nerkiz

Nerkiz Sahin
14 1

Gevoelens in de schaduw

Een regenachtige dag met hier en daar plasjes op het voetpad. Hoezeer ze ook oplet stapt ze soms in een plasje en kan het opspatten niet vermijden. Dan loopt ze plots naar een plasje toe en springt met kracht erin zodat al het water rond haar opspat in duizenden druppels. Na enkele danspasjes in het plasje staat ze plots stil en kijkt heel beduusd. Ook haar spontane lach was weggestorven toen ze stilhield. "Dit past niet echt bij me hé" zei ze. En keek naar de grond. Nochtans paste een lach het mooiste bij haar... Haar leven zag er heel anders uit dan leeftijdgenoten. De verantwoordelijkheid die ze droeg woog zwaar op haar frêle schouders. Als haar vrienden vroegen welk haar lievelingskleur was, streden de antwoorden met elkaar. Wat ze ook antwoordde, het leek nooit het goede antwoord. Ze las de boeken over astronauten niet omdat ze er van hield maar wel omdat iemand van wie ze hield op deze manier dichter bij haar was. Als iemand haar naam op een welbepaalde manier uitsprak kreeg ze tranen in haar ogen. Steeds probeerde ze aandacht te geven aan dingen waarvan haar papa hield, waarvan haar oudere broer hield en waarvan haar jongere broer hield. Op een dag zei ze dat ze niet aan hun alle drie tegelijk kon denken. Dat wanneer ze dat alsnog probeerde haar hooft uiteen leek te spatten. Vandaar dat ze voor elk van hen een dag had uitgekozen waar ze zichzelf toestand om aan elk van hen één voor één te denken. Het was ook geen gemakkelijke opgave om als achtjarige al deze verliezen een plaats te geven. Papa was er niet meer. Grote broer was ook weg. Haar kleine broertje die een jaar jonger was dan haar, was er ook niet meer. De leegte die ze achterlieten bij haar was niet met woorden te beschrijven. Vandaar dat ze haar verdriet in deeltjes wilde beleven. Elke dag nam ze een stukje afscheid van één van hen. Probeerde zo haar verdriet een plaatsje te geven. Soms was dat het lezen van hun lieveling verhaaltjes. Andere keren koos ze voor hun lievelingskleur. Of zelfs het kiezen van hun lievelingseten. Zo begon ze de leegte die ze achtergelaten hadden op te vullen. Met de tijd leek ze sterker te worden. Ze begon zich als een normaal kind te gedragen en af en toe lachte ze zelfs. Maar er was niet veel nodig om haar rust te verstoren... Vertaald uit "Gevoelens in de schaduw" (Gölgedeki duygular) Nerkiz

Nerkiz Sahin
38 0

Wagon

Wagon Ik vertop me in de schoot van een wagonGekoesterd door je dwalende vingersMijn haren overhoop gehaald zonder windOmringd door lege zitjes is de wereld van ons  Nerkiz     

Nerkiz Sahin
19 0

Bijna vijftig

Vandaag ben ik bijna vijftig. Maar het kan ook veel meer of zelfs minder zijn. Het is maar hoe ik me voel bij het opstaan. Soms heeft zelfs het slapengaan invloed op het wakker worden. Als ik de wereld in mijn hart draag kan het te zwaar wegen. Dan moet ik soms even pauzeren en alles naast me neer leggen. Moet ik die momenten dan meetellen of juist niet. Vraag me daarom liever niet naar mijn leeftijd. Ik ben er zelf nog niet uit.  Ik ben bijna vijftig jaar. Dat denk ik toch. Het kan ook eenenvijftig zijn. Echt weten doe ik het niet. Toen ik geboren was heeft niemand dit opgeschreven. Ze wachtten even af, of het kindje bleef leven. Wie weet ben ik daarom soms nog maar in de dertig. De leeftijd waarop ik denk dat ik mezelf leerde kennen. Vraag mijn leeftijd dus liever niet. Omdat ik niet weet of ik nu klein ben of groot, zeg ik het liever niet. Weet je, soms groeide ik helemaal niet. Bleef langer dralen bij de dingen. Probeerde alles te begrijpen. De tijd stond dan heel lang stil. Andere keren holde ik achter alles aan. Had zelfs geen tijd om van het leven te proeven. Wist niet wat eerst te doen. Of het hart had dan weer eens pijn. Bloedde voor van alles en nog wat. Huilde en had verdriet. Ik vergat te leven. Dacht niet meer na. Wist niet meer hoe oud ik was. Dus vraag me maar liever niet hoe oud ik ben.  Nerkiz 

Nerkiz Sahin
53 2

Vrouw

Vrouw  Ondergeschikt Broedmachine Verlengstuk der naamWinters kachel Nerkiz 

Nerkiz Sahin
9 0

Het bleef bij dromen

Als je opgroeit in een gezin met veel kinderen, waar armoede grenst aan de vermogen dan blijft het altijd bij dromen.  Je wilt wel naar verjaardagsfeestjes, maar kunt je geen cadeau permitteren. Dan kun je er enkel van dromen.  Je wilt wel op uitstapjes, maar financieel is het niet haalbaar. Dan blijf jeer telkens over fantaseren.  Later groei je op in hetzelfde patroon, en wil het wel doorbreken. Maar het blijft bij droom en fantasie alleen. De tijd lijkt nooit aangebroken.  Want er is wel altijd iets dat eerder moet komen dan, veel belangrijker lijkt dan jouw hoop en dromen. Deze moeten steeds weer wijken.  Ooit wil jij ook ergens bij horen en waarmaken wat je als kind is ontnomen. Gewoon omdat het toen niet kon. Maar nu eindelijk misschien wel.  Dromen kost geen geld en hoop is iets dat je zelf in de hand hebt. En kansen zijn er om te wagen. Dus bij deze wil ik het opnemen. Tegen het verleden.  Een ode aan hoop en dromen om een fabel in een kinderdroom waar te maken. En mijn ogen op een ochtend daar te openen.  Te ontwaken in Destelheide...   

Nerkiz Sahin
18 1

Ons bestaan

  Geboren onder dezelfde zon vallen we met de maan in slaap. Murmelen allemaal eigen dromen ons vertrouwd, een lied zonder taal. Om dan telkens te ontwaken voor nieuwe avonturen. Klaar voor de hoofdrol op een nieuwe dag, opwindend als een gestolen kus of een verboden blik. Soms dralend en bedelend om meer tijd, dan weer in allerijl van de ene kant naar de ander. Er is met zekerheid een beginpunt en eindpunt. Net als in het alfabet van A tot Z gerangschikt. Alles voor ons uitgestippeld door het lot. Met elke adem een stap in de verdere leven blazend. Een halte tussen verschillende ritten door. Zoals gewoon met een boek genesteld in de zetel. In jezelf verdwijnend of net anderen ontdekkend. Soms verloren in treinwagons en volledig ontspoord, uitstappen in niemandsland en toch geborgen. Vertrouwend op de innerlijke kompas, een lichaam volledig in balans met de ziel. Verkruimelde zorgen achtergelaten in bossen. Weggespoeld door regen gedragen op wolken. Wetende dat de wind hersenspinsels verwaaid. Rust brengt waar nodig in ons bestaan.  

Nerkiz Sahin
0 0

Met jou

Elke avond lig ik dan in foetus houdingAfwachtendJouw navelstreng is steeds verbondenOnlosmakelijkNauw in contact met je ziel herbeleef ikMomenten Luisterend naar jouw ritme die klopt in mijn hartEeuwigdurendJe lievelingsbeertje in mijn armen koesterend Onafscheidelijk Zoals de zon en de maan die elkaar aantrekken Onlosmakelijk Maar in verschillende banen ronddraaiend Onvermijdelijk Zoals jouw heengaan van deze bestaan    

Nerkiz Sahin
1 0

Opleiding

Mode

Publicaties

Er was mij niets gevraagd

Prijzen