Multitasken kreeg ineens een hele nieuwe dimensie de afgelopen weken. Mijn dochter had een snotneus en kon dus niet naar de opvang. Ze was dus thuis, zindelijk aan het worden. Op de vloer, in de tuin, op het kleed en de bank en dan hoera toch ook in het potje. Maar meestal ernaast.
Niet perse een hele fijne combinatie met thuiswerken als je je huis ook ondertussen nog even klaar aan het maken bent voor de fotograaf van de makelaar. Want we hebben een nieuw huis gekocht en het onze gaat nog even voor de zomervakantie in de verkoop. TOP!
Ik bewoog mij dus al beeld bellend door het huis om klusjesman Wout en de huis-opmeter heen. Vooral rekening houdend met AVG regels, iets minder met de Arbo richtlijnen voor een geschikte werkplek. Om mijn laptop heen lagen schroeven, een nieuwe kraan en gereedschap en naast mij op de vloer stonden wat geleende planten en een aantal insta-waardige accessoires uit het huis van de buurvrouw. Tussen het bellen door zette ik koffie voor Wout en typte mijn verslagen. Later was ik in mijn zoons kamer de boel nog even aan het fatsoeneren, lees: dingen weg aan het moffelen voor de foto’s. Ik stond daarvoor op een trapje in een nogal onmogelijke bocht plakband van het plafond af te peuteren (waarbij ik toch gewoon het stucwerk eraf trok) toen mijn dochter riep: “MAMA, IK HEB GEPLAST”. Ik was al ontoereikend mutitaskend vergeten het potje mee te nemen naar boven dus had ze fijn het laminaat onder gesproeid. Het was benauwd en ik had haar veel laten drinken, denk dus: grooooote plas. Net toen ik een doekje wilde gaan halen kreeg ik een belangrijk telefoontje, of ik even tijd had. Ja tuurlijk joh, shoot. Ik greep in de kast naar een T-shirt en dweilde daarmee dan maar de vloer. Gelukkig vinden de meeste mensen het inmiddels ook niet meer erg dat er een peuter door het gesprek heen tettert dus kon dat ook even mooi tussendoor.
5 Minuten later kakte mijn dochter ook nog even middenin de kamer (ik had toen gelukkig al opgehangen) en om de boel compleet te maken plaste ook mijn andere kind de toilet beneden nog even vakkundig onder. Ik had me deze middag geloof ik toch wat anders voorgesteld.
De foto’s zijn inmiddels genomen, zonder mijn kinderen. Dat scheelt een hoop gezeik.