Door het naburige legerkamp was in ons dorp een overdaad aan uitgaansgelegenheden. Het centrum bestond bijna uitsluitend uit discotheken, bars en kroegen met animeermeisjes, die de toepasselijke naam kregen van ‘entraineuses’.
Bijzonder aan één cafeetje waren de drie zusjes-uitbaatsters. Toon Hermans indachtig, die het had over: ‘de een was al een grotere geit dan de andere...’, leek het of zij dagelijks een wedstrijd hielden om er het lelijkst voor te komen.
Bij het regelmatig kerkbezoek van het drietal keken de dorpelingen verbijsterd toe.
Later frequenteerde ik in mijn studentenstad een goedkoop eethuisje. Toen ik er vertelde uit welk dorp ik afkomstig was, zei de waard dat hij er in zijn jeugd een kroeg bezocht, die gerund werd door drie knappe zusjes.
Op zijn vraag of ze nog bestond moest ik het antwoord schuldig blijven, maar gezien de verstreken jaren, vreesde ik dat die tent inmiddels gesloten werd. Na ruggespraak met het thuisfront bleek dat de drie dames overleden waren. Door hun vroomheid gingen ze direct naar de hemel, waar ze meer dan welkom waren als versterking aan de themabar.