Mama zit op de rand van mijn bed en tekent met haar duim een kruisje op mijn voorhoofd, “Zedewarde,” slaap wel!”. Ik ben blinkend schoon gewassen en in een verse flanellen pyjama gestopt, die met de sterretjes en maantjes. Alles ruikt naar zaterdagavond. Ik duik diep en knus onder de gesteven witte lakens en de pluizige blauwe deken. Mijn knuffeldoekje, een uitgerafelde bavette, ligt veilig onder mijn kussen.
De deur moet op een kier en het licht aan in de gang, dan kan het zandmannetje binnen straks. De teddybeer aan mijn voeten kijkt me met zijn enige oog onverschillig aan. Op de kast glimlacht de plaasteren Maria.
Ik hoor mama en papa beneden televisie kijken. Ik tel de treinen die buiten voorbij denderen. De wind fluit door het vensterraam. Het gordijn fluistert zachtjes mee, als een donker spook dat licht en schaduw ademt. Ik ben niet bang. Ik zoek mijn knuffeldoekje.
Mama komt op mijn geroep af, met een tweede “ Zedewarde” en een stevige knuffel. Alles komt goed, knipoogt Teddy. Maria sluit haar ogen. Ik geeuw en proef zand.