De bittere herinnering plaagde hem nog steeds dag en nacht. Steeds weer hoorde hij haar hulpeloze kreet: papa help! En steeds kwam hij te laat. Cassandra had het hem nooit vergeven en had de scheiding aangevraagd. Stanislas had enkel het huis en de hond mogen houden. Dat was zeven jaar geleden. Sindsdien ging het vruchteloos zoeken door. Hij wilde deze avond gewoon rust, niets anders. Ineens ging zijn gsm over. Zeg dat het niet waar is hè! , dacht hij ,en nam met tegenzin op. 'Goedenavond inspecteur stanislas, de teerling is geworpen en helaas u hebt niet gewonnen ' sprak een mannenstem en hing op. Stanislas bleef als versteend zitten: 'mijn dochter, fluisterde hij, nee alsjeblieft niet'