vandaag heb ik aarde uit graszoden geklopt
het was alsof ik een dierbare dode op het sterfbed
met zo'n scène terug tot leven wou wekken
waarom, waarom moest je mij nu al verlaten?
zat voorovergebogen op de knieën
met vuisten en hopeloze gebaren in te beuken.
het was toch zo'n zielig zicht.
spade en hark stonden me sprakeloos bij.
aarde gleed mijn machteloze vingers door
er viel net geen traan, ook geen requiem gehoord
maar wel een netwerk van fijne worteltjes zichtbaar
die ik uit het leven plots had weggerukt.
ze leken aan mij te vragen
en staken allemaal tegelijk hun armpjes de hoogte in:
waarom, waarom moeten wij de wereld nu al verlaten?