Een vrouw spreekt me aan in de supermarkt. Of ik de kleine flesjes bronwater op het hoogste schap kan aangeven. “Natuurlijk, met plezier”, zeg ik. “Dat heb ik vaker aan de hand”, zegt ze. “Ik ben zelf ook niet de grootste”, lach ik nog.
Op de klasfoto’s van de lagere school zie je me telkens op de eerste rij. De kleintjes moesten op hun gat zitten, in kleermakerszit op die koude tarmac. De grootste leerlingen mochten achteraan op de Zweedse bank staan, die tijdens de jaarlijkse klasfotodag uit de turnzaal werd gehaald. Opvallend op de foto’s is de jongen uit onze klas die al vroeg zijn scheut gekregen had. Op een gegeven moment was hij zelfs groter dan de meester die naast hem stond. Heel wat mensen die de foto zagen, hielden hem dan ook voor de meester.