Tien minuten. Langer duurde het niet meer. Nog even wachten en de werkdag zat er alweer op. Het laatste halfuur van de dag was meestal rustiger, samen met het eerste uur dat de winkel open ging. Veel in de winkel stond hij niet; zijn werk bestond vooral uit werken in het magazijn achteraan. Daar zetten hij alles op orde en leverde bestellingen uit aan klanten. Enkel als het te druk was in bij het verkopen in de winkel, stuurde zijn baas hem soms naar voren om zijn collega’s een handje toe te steken. Nu het niet lang meer was voor hij naar huis kon, nam hij alvast zijn rugzak. Als die al klaar stond, kon hij straks wat tijd besparen en sneller naar huis gaan. Hij nam zijn brooddoos en drinkfles, om ze vervolgens in de rugzak te steken.
Gezoem. Het is niet waar, dacht hij. Zeven minuten voor sluitingstijd komt iemand zijn meubelstuk nog afhalen. En dat terwijl de winkel de hele week is open geweest. Hij zette zijn bril recht en haastte zich naar de poort van het magazijn – in de hoop de klant zo snel mogelijk verder te kunnen helpen. Het bleek vlot te gaan. Een nachtkastje, meer had de vriendelijke dame met tienerzoon niet nodig. Op minder dan drie minuten was de bestelling afgehandeld. Met nog vijf minuten op de klok, zag hij zijn baas aan komen lopen. De man begeleidde zijn enige magazijnier naar een van de gangen in het kleine magazijn. Die gang had hij die dag helemaal herschikt. Hij slikte. Zou de baas het niet goed vinden?
De woorden ‘goed gewerkt, ga maar naar huis’ wenden nooit, zeker niet als ze onverwacht kwamen. Hij kon zijn vreugde amper verbergen, maar glimlachte toch maar kort in de richting van zijn baas. Hij begaf zich terug naar de refter, nam zijn rugzak en verliet het gebouw langs de achteringang. Hij sprong op zijn fiets en plaatste de dynamo tegen het voorwiel. Het was eind november en al behoorlijk donker op dit uur.
Enkele ogenblikken later reed hij in volle vaart het parkeerterrein af. Hij kon bijna niet sneller; hij wilde namelijk zo snel mogelijk genieten van een rustige avond en de daarop volgende vrije dag. Elke zondag – wanneer de kleinste meubelwinkel van de stad gesloten was – kon hij uitrusten van de voorbije week. En dat was meestal een zware week, ook toen. Zijn lichaam verlangde naar rust. Een hele week heen en weer lopen gecombineerd met het tillen van zware dozen woog na een tijdje zwaar op het lichaam. Vanavond samen met haar en een pizza voor televisie zitten, beter kan niet. Hij remde even af om een straat in te slaan en versnelde vervolgens weer. In de smalle Kerkstraat met geparkeerde wagens langs beide kanten was het altijd opletten. Er moest maar één iemand zijn die zijn autodeur opende zonder te kijken en de kans op een val was daar. Hij had het nog nooit meegemaakt, dus fietste hij met volle snelheid zelfverzekerd door. Die dag was anders. Een straatlantaarn verlichtte een dame van middelbare leeftijd die plotseling uit haar wagen kwam. Gelukkig had hij het gezien, waardoor hij kon vertragen. Wat hij in eerste instantie echter niet gezien had, was de wagen die uit de andere richting kwam aangereden, recht op hem af. Hij drukte de rem steviger in en kwam tot stilstand vlak bij de geopende deur. De vrouw keek verbaasd op. De fietser gaf haar een kwade blik en reed verder.
Er stond een kilometer of zes op de teller en dus had hij er nog drie te gaan. Zijn snelheid naderde ondertussen de dertig kilometer per uur. Hij reed langs te grote baan die de stadskern met de buitenwijken verbond. De fiets met de gehaaste man op vloog over het kruispunt. Helaas was hij niet de enige die met een hoge snelheid het kruispunt op reed. Piepende autoremmen en een harde klap, gevolgd door een verbazingwekkende stilte op een anders zo luidruchtige zaterdagavond. Alles lag verspreid over de rijbaan. Links een fiets en rechts een man met rugzak waaronder zich een steeds groter wordende bloedplas bevond. In de goot aan de rand van de weg lag een bril. Daarin weerspiegelde nog steeds het rode verkeerslicht.
De vrouw van de grijze wagen stapte uit, helemaal in paniek. Ze wist niet wat eerst te doen. Gelukkig snelde een toevallig passerende voetganger haar te hulp en belde het noodnummer. Het duurde even voor de ambulance er was. Maar eenmaal men de man op de draagberrie legde, werd het pijnlijk duidelijk: een avond die zo mooi moest worden, eindigde abrupt.