Begin september, in het tweede jaar van het nieuwe millenium, had ik weer een gewone afspraak. Er zou geen hartstochtelijke sessie plaatsvinden waarvan ik eens echt opkikkerde.
dr. Thomas Fraeyman – zenuwarts, vermeldden letters op zijn voordeur en sinds de dood van zijn yorkshire terrier had ie zich volledig op zijn werk gestort. Op het bord achter hem stonden spreuken:
'Mere goodness can achieve little against the power of nature'
'If you want to love you must serve, if you want freedom you must die'
Ignace was toegetakeld, probeerde met het oog dat opengebleven was, Fraeymans quatsch te lezen.
“Hegel, evenwicht, harmonie", begon Fraeyman, veel te luid en moeilijk te doen in Ignace’s ogen.
Het was een blauw dat al geler werd, en dar "hij toch een krak was in het incasseren", zo ging Fraeyman verder terwijl ie water inschonk, Ignace een aspirientje gaf.
Tien dagen lang had ie yoghurt en overrijpe bananen zitten eten, na dat bezoek aan die Lunch Garden.
De donkere bessen waren van het meisje dat mijn vidée volgeschept had, over had doen lopen van glibberige saus en gezwollen champignons. Haar blik had me niet meer losgelaten en het was die pummel, die kok, verslaafd allicht, aan designer drugs, een Zweed wellicht, die zomaar geknepen had, in haar kont, als een cyclist die fier de Gandaham bepotelt die hij pas gewonnen heeft.
Ignace was op hem toegestapt, had de vidée met vol-au-vent op zijn kop uitgekieperd. Koekenbak!
Die gast, hij droeg een joekel van een trouwring. Een echt die sporen naliet en het meisje glimlachte mild, wreef het bloed wat af; de schoteldoek was hard.
“Dank je, meistje”, had Ignace nog gezegd met het grimas als van een kind dat wat lambiek gedronken had.
“Tuna”, zei ze, “met een ‘oe’ zoals een uil het zeggen zou”, en hij was buiten lang op het plankier blijven zitten, had haar naar huis gevoerd, waar het Jupilershirtje gescheurd was en zij een gillettemes had bovengehaald.
De Daf A1100 was ongelost voor Tuna’s kraakpand blijven staan en de bakken Tuborg, Guinness en Mort Subite voor d' Harmonie in Oostkerke bleven ongeleverd. Hij zou het wel kunnen uitleggen aan vader Van Maele.
Dat ie had moeten uitwijken voor een zotte roze zeug, dat ie daardoor urenlang vastgezeten had in een slijmerig moeras en dat de Daf er met de beste wil van de wereld niet uit te krijgen was, dat er niets te beginnen was tegen de zuigkracht van moeder natuur.
'Lunch Garden sucks', deel 2 van het kortverhaal 'Harmony Gold'
uit de reeks 'Ignace Somers'