vannacht wordt je wildweg uit het water geplukt en geborgen in een plastic winkeltas, je vewrongen glimlach nog min of meer bewaard, je dagboek heel atypisch uit zijn context gerukt door een bruidegom die er nooit is in geslaagd de wonde in je bloedende stem te stelpen
op het ritme van klappertandend eikenhout uit het zicht van de kinderen die hij nooit heeft meegebracht begint hij tafels en stoelen te verzetten en telt hij het aantal keren dat je deed alsof hij je diep in het wijnglas had willen laten kijken om zijnentwil met tegenzin
opgeslagen in flitsende videobeelden die zich nu dwars door de muren lijken te zullen boren voor deze ene en gene allerlaatste keer