Katherina

Gebruikersnaam Katherina

Poëzie

Teksten

pax mortem

                    weg          twee tere vensters die ik nu confuus in mijn onderbuik draag en de bruine                                        die thuis stof ligt te vergaren                                                                                                                                                                                                                                                                                                    houden         de naam die ik niet wilde maar die ze me uit pure noodzaak hebben                                                    gegeven                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    terug                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              de wild om zich heen slaande oehoe in het schrale maanlicht                                                                  met het onzichtbare dijbeen                                                                                                                                in zijn bek                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

Katherina
0 0

grauwe lamentijn

      het zit van binnen                                                                                                                                                    het is als gods hartslag horen                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      en je wil er iets mee kunnen doen                                                                                                                      er een geluidsopname van maken                                                                                                                                                                                                                                                                                                            of zoiets   haar dagelijks non-stop afspelen en geleidelijk                                                                                                                                                                                                                                                                                                          je eigen angstzweet zien opdrogen                                                                                                                                                                                                                                                                                helemaal opgesloten in het muffe zolderkamertje                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   met het laatste stompje kaarsvet  dat  bleek en                                                                                                                                                                                                                                                                                    verlegen in je handpalm rust                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Katherina
0 0

Nosferatu

                                  ik wist niet goed wat ik ondertekende tussen morgen en gisteren                                                        de verschillen waren groot en er was al helemaal geen sprake                                                                van een grijze zilvervis                                                                                                                                            meer nog: het laatste exemplaar was lang uitgestorven                                                                            en verder was er niemand thuis,                                                                                                                                                                                                                                                                     het was mijn broer echter die vrijwel ongemerkt de duffe kamer                                                          was binnengeslopen                 met die foutief gedragen blik van hem                                                                                              en ik had zijn bloed wel kunnen opdrinken                                                                                                      daar ik goed wist dat hij ervan zou genieten                                                                                                  de kleine vampier                                                                                                          

Katherina
0 0

nucleaire zomer

    vijftien februari                                                                                                                                                        geen thee deze keer                                                                                                                                                wel duizelingwekkend                                                                                                                                            veel chocolade en voze                                                                                                                                          donkerheid, de schrik die                                                                                                                                      om het lijf danst                                                                                                                                                       onafgebroken ver van mijn                                                                                                                                  hele kunnen    niemand wacht op je ginder                                                                                                                                  lichtjaren van mezelf verwijderd                                                                                                                        niemand hongert naar je inktspoor                                                                                                                    de meeuwen hebben hem besmeurd                                                                                                                met hun witgeel gevoeg                                                                                                                                        kotsvermoeid van mijn                                                                                                                                            gebedel en de luide                                                                                                                                                bochel op mijn  rug                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Katherina
4 0

zonder titel

                                                                  de hemel met mijn handen                                                                                                                                    pakken                                                                                                                                                                          zoals ik hier in mijn keuken                                                                                                                                    sta                                                                                                                                                                                                                                              hem openscheuren                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  en eindelijk zijn hart eens kunnen zien                                                                                                              zijn ingewanden                                                                                                                          en hun glanzende baarden                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

Katherina
0 0

OOO

    hij is vannacht                                                                                                                                                            in haar dagdroom verdronken                                                                                                                              vannacht nog voordat zijn eerste lachkrul was gevormd schreed de moeder binnen om hem te vinden daar op die plek waar hij zo innig weggedoezeld lag                                                                                                                                                               ik kom je halen, zo zei ze toen ze binnenkwam                                                                                            ik zal je grondig wassen met mijn droge lippen en ik zal je teruggeven aan de plooien van mijn onbeslapen bed                                                                                                                                                                                                                                                                                     +                                                                                    ergens daarboven in de kromgebogen moeder schuilt nu een opgerolde                                            van de wereld verknipte                                 ze had hem bij zijn nekvel gegrepen en weggelegd                                                                                  en had toen fluisterzacht gezegd:    kom hier zodat ik je kan kussen in de vale warmte van mijn engelendons                                          vlak onder mijn uitgebloeide rozenkrans                                                                                                          met mijn vleugels in je nek                                                            +                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      de geur van prille tienertijd bleef nog lang en krachtig door het lege nest blazen                       zelfs toen nog, met de ooghoeken helemaal van elkaar                                                                          gesplitst, wilde ze niet van liggen weten en wreef ze                                                                                  haar handen eindelijk warm                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Katherina
0 0

Theodora

    en dan vroeg ik: god, bloed je hart ook zo en hoe stelp je haar dan                                               ik print mijn pijn  gewoon uit en stuur ze dan terug naar de afzen der     god zo doe je dat dus                                         

Katherina
6 2

Dwijnzucht

    ik bleef geduld beoefenen jaren na elkaar tot het geluid van je terugkeer mijn tanden deed klapperen en ik via de achterpoort mijn vleugels wel moest aanspreken in de kleur die de lamellen goden me hadden voorgezongen en ik zo onder het vergrootglas met de  kromgetrokken gouden randen kon verdwijnen   ...dwijnen                           ...dwijnen     dwijnen...   voorgoed wegdwijnen   zwijmelend overlopend van kwijnzucht en verstrikt geraken in de lobby van uw engelvaste binnenvacht  

Katherina
0 0

Rothuis

  thuis wat is thuis eigenlijk   (ik vrees thuis) thuis is buiten gebruik  (altijd en overal)               de laatste geesten die er verre van spitant in hebben geleefd zijn naar de andere kant van het verhaal ontsnapt   hun kippen hebben ze laten verhongeren  en  verkommeren als rottend fruit in een muffe afgesloten keukenkast de oogjes uitgehold tot op het bot bijna                                                                                                                                          het eens tot in de puntjes verzorgde verenkleed meedogenloos door de versniperaar gedraaid hun markante schittering in lege wijnvaten  gedumpt   en ze via het smalle keldergat  naar de dieper gelegen lagen van gods verlaten avondland gerold waar eeuwenoude mot en roest niet langer meer dezelfde moeder delen   hun kruimels smeuïg aan vreemde handen mogen blijven kleven                                  

Katherina
0 0

Kruisopschrift voor een leeghoofd

  alleenspeler einzelgänger   gij hebt gij de oevers van uw godverlaten donkere gedaante eindelijk verlaten en het evenbeeld van mijn ongeboren broer bestormd met een gruwel die onstui mig in u diert   wolf op het eenzame pad gij   verschuilt gij u nu dan in de kronkels van de lijzige lucht die voor u uit glijdt met een zwak en kwetsbaar hart voor ogen dat al blaffende gedoemd is ten grave gedragen te worden    na de laatste zware flikkering van haar ovenblauwe bakkerslucht  te hebben gekust    

Katherina
0 0

zonder titel

    ze heeft de oorbellen gevonden maar niemand zal me geloven  wanneer ik zeg dat ze aan het imposter sydroom lijdt en dat het gedruis dreigt aan te zwellen daar waar ze de oorbellen onder haar tong  bewaart en dat ze zullen smelten in de vochtige kalmte van haar donkere kamer een ruimte die ze nooit heeft kunnen delen met haar ongeboren herderskind omdat het te donker was om het te kunnen weten te wereldvreemd besnaard voor iemand die nog maar een dag geleden hongerig  tussen haar kleine slachtrijpe borsten tevergeefs naar troost en onderdrukking had gezocht              

Katherina
0 0

zonder titel

  het wordt donker, niemand weet dat je bestaat, dus laten we naar binnen gaan   waar de hitsige honingbijen ons verwachten waar ze samen met ons zullen bidden heer, o leer ons pijn beminnen   en we vergast zullen worden daar, ja daarbinnen op raten overvloeiende van gifgroen ongeluk    en we geheid de vraag op onze antwoorden zullen krijgen in onuitwisbaar koningsinkt  dat bitter uit hun ogen vloeit              

Katherina
5 0

wonderding

           ik vermoed verdwaald te zijn in het bos van mijn eigen gedachten gedachten gedachten gedachten gedachten gedachten gedachten gedachten gedachten gedichten gedachten en gedachten gedachten gedachte                      mijn gedacht vermoedelijke invalshoeken vermeende in het gelid gebrachte apostelen allemaal opgeslagen in mijn hete overmoed overschilderde benauwdheid            in dit gezocht gezicht van mij gezicht van mij gezicht van mij gezicht van mij gezicht van mij gezicht van mij gezicht van mij niet dat van hem maar dat van mij gezicht van mij gezicht van mij gezicht van mij gezicht van mij                  gezicht van me

Katherina
0 1

Meisjesdroef

  in het ochtendbloed verdwaald  tussen de plooien van mijn diepste gedachten  voel ik je brönte-hart donkerzoet in mijn keel kloppen.                      denkende dat ik de enige ben die haar onderrokken woest laat ritselen wanneer het geluid  zijn ogen voor de leugen verzwijgt op dit vroeg onchristelijk uur vergis ik je van mijzelf en ontsteekt je ijzige stilte mijn mijmeringen tot een woestheid in wording terwijl de dag lauwwarm aan mijn vingertoppen likt wetende dat ik de enige ben  

Katherina
3 0

Malcolm

                 Haar moeder  stond op de foto. Je had hem meermaals uitvergroot voor de nodige gemoedsrust na de veelbesproken val. Je zag duidelijk de haargroei op haar bovenlip en ze was er trots op, had ze gezegd. En dat ze het allemaal onder controle had. Vraag het haar.                                                                                                                                                                       Ja toch malcolm?   Waarom vraag je het haar niet?    

Katherina
0 0

III

  het zwijgt het          verdwijnt mee                  met de oude versie van zichzelf                                        ontstaat hier      een nieuwe            aan de rand van                 de hooggegrepen stijle trap                          waar netelthee zich                                in eigen sap                                     verliest    

Katherina
14 2

Nacht-gen

  Op de avond van zijn vertrek cirkelden de raven boven mijn hoofd. Ze brachten het brood met de ziel er nog in en legden het op mijn tong. Het wasgoed rook naar stille zaterdag, katoenen droombeelden waar je zelf voor koos                en die op lange termijn de waardheid verpletterend zacht wisten te resoneren.  

Katherina
2 0

Zijn nectar

  zij geeft hem haar nummer herinnnert zich het mantelstuk dat in de berging ligt: een vergiftigd geschenk geloosd in de rivier   hardhandig uit mijn eigen maanlicht geboren, op naam van de rotsen die schreeuwlelijk langs de snelweg vallen  

Katherina
3 0

Opleiding

toegepaste grafiek

Publicaties

-Achter de Deur(illustraties en tekst)

-Izewich of het meisje dat niet beter wist(illustraties en tekst)

-Hier doet het geen pijn, door Heidi Ennekens(illustraties)

-Papa is een held, door Bertie Persoons(illustraties)

 

 

 

Een koekje bij de koffie?

Creatief Schrijven gebruikt cookies. Deze cookies worden gebruikt om informatie te verzamelen over je surfgedrag en om je als bezoeker te onthouden. Met die informatie maken we de website beter. Kies je voor weigeren, dan gebruiken we énkel een cookie om te onthouden dat je verder geen cookies wil of noodzakelijk cookies, zoals om te zorgen dat je kan inloggen. Meer weten? Bekijk ons privacy beleid .