In het Bellagio, het casino in Las Vegas, werd er geld verduisterd onder de tafels en de croupiers speelden vals. Ze maakten je geld afhandig, ook de eenarmige bandieten die het zelden lieten rinkelen in het bakje bij je knieën.
He bag production.
Op zijn hotelkamer masturbeerde Homer Spoon, zijn snikkel in de hand. Het sperde zijn ogen open. Hij bibberde en rilde van genot. Hij ging naar de badkamer om wc-papier en nam een douche.
Altijd dat douchegordijn dat aan zijn billen bleef plakken. Niet zo in het Bellagio. Wat een hotel. Dit was een inloopdouche zonder douchebak of reling boven je hoofd. Een sproeikop die echte regen nabootste. De overheersende kleur in het Bellagio was geel. Homer Spoon had geen idee waarom, maar zo was het wel... lekker pikant en toch koel binnen door de airco, in de woestijn van Nevada.
De fruitmachines vertoonden geen uitwendige sporen van geweld. Toch maakten ze hun verliezers boos, de losers. Homer hield zich in met z’n rechterhand een L op z’n voorhoofd te maken, drong zichzelf die goede raad op.
Je werd overigens streng verhoord door een bonkige kleerkast en door de floormanager als je de kaarten telde bij het blackjacken. Men knelde een boksbeugel om de vingers om je op andere gedachten te brengen. En je mocht nooit meer terugkomen nota bene. En als je echt visionaire gaven had, was je helderziende, dan zouden de powers that be in het casino nóg wel iets vinden om je om hun vinger te winden.
Ook als je wón dus, een maas in het net van de wet om je te beboeten en je te beschuldigen van valsspelerij zodat je het gewonnen bedrag weer moest ophoesten. En toch won Homer Spoon die dag 4 miljoen met de roulette. Men kon hem niets ten laste leggen, maar men was achterdochtig. Hem gevraagd naar de oorzaak van zijn geluk, zei Homer dat hij thuis geoefend had.
Dit was mysterieus. Men rakelde de camerabeelden op en men probeerde dit verschijnsel, Homers meevaller – waar hij zo verdacht laconiek over deed – te reproduceren in een computermodel, maar in alle gevallen ontplofte het Bellagio dan.
Dat kwam zeker door Homers gele haar, over zijn kale knikker gekamd en opgestijfd met haarlak, een kapsel dat er even nep uitzag als de blik in de ogen van de pitboss bij het pokerspel.
Feit bleef : onder dit alles gaf het simulatiemodel op de computer in de ‘veiligheidskamer’ een onverklaarbaar resultaat. Het Bellagio ontplofte keer op keer.
De veiligheidskamer waarin dit experiment uitgevoerd werd, lag op de eerste verdieping, waar de beelden van 112 camera’s eindigden, een lokaal met geblindeerd glas en securityagenten in maatpak, alsof je in een dure limousine zat.
Er waren ook doorkijkspiegels in de penthouses. Maar het Bellagio onderging wel degelijk een verlies van 4 miljoen dollar die dag, door toedoen van Homer Spoon. Wat een repertoire aan helderziendheid moest er in Homers brein zitten, dat hij dit had weten te verwezenlijken. Hij kreeg er een gratis ticket bij voor de magieshow die avond, voor zijn ‘moeite’. Het betrof een optreden van de goochelaar – excuseer illusionist – Jack London, die zijn podiumnaam ontleende aan een beroemd schrijver met hetzelfde pseudoniem.
Het Bellagio voorzag ook in echte groepssessies met een echte psychiater aan verminderd tarief. Maar je at hamburgers van 18 dollar. Homer Spoon kreeg een doos Cohiba Behike-sigaren cadeau, met de complimenten van de Chief Operations van het casino, een doos ter waarde van wel 18.000 dollar (veertig stuks). Homer Spoon rookte niet.
Maar beloofde het wel eens te proberen nu. Cohiba Behike’s waren sigaren die ooit exclusief door Fidel Castro en zijn vertrouwelingen werden gerookt. Alleen de bovenste twee bladeren van een in de zon geteelde, zeldzame tabaksplant kwamen voor het rollen ervan in aanmerking.
Het Bellagio had overigens ook een jazzclub, een La La Land voor addicts, een coole tent weliswaar, waar Homer Spoon de avond doorbracht, met een schone escort aan zijn tafeltje, die een zwarte avondjurk droeg. Ze had roomwitte handen die wel in talk gedoopt leken. De escort was exclusief en anders dan gewone prostituees kon je haar op de ziel trappen met een onvertogen, misplaatst of te indiscreet woord.
Maar je kon haar het hof maken en je kon een bestelling doen voor haar lichaam die avond. Maar de escort, die zich voorstelde als Dani Applewhite – of was dat ook een artiestennaam ? – dronk uitsluitend champagne en de rekening liep op, hoewel Homer Spoon zeker nooit zijn 4 miljoen dollar zou opmaken vanavond. Homer verbaasde zich over het aantal tijgergarnalen die Miss Applewhite die avond wist binnen te spelen, hij vreesde haast dat ze er een embolisme van zou krijgen, maar die vrees was ongegrond want Miss Applewhite had kleur in haar wangen en een gezond gestel. Ze was niet bang voor haar lijntje, een Cleopatra misschien die stiekem in de toiletten een vinger in haar keel stak, zoals Karen Carpenter.
Ook de Romeinen dronken maagopwerpende kruidendrankjes, om te kunnen blijven eten en schrokken, terwijl er christenen aan brandende kruisen hingen. Homer vroeg Dani Applewhite hoe het was om altijd zo beroepsmatig de graveyard shift te moeten bolwerken, de nachtdienst zoals dat heette in het Engels en Homer Spoon wist zich wel verstaanbaar te maken. ‘Pourquoi ça pousse pas ?’ probeerde Homer nog, dat was Frans, maar die taal was een brug te ver voor Miss Applewhite, al beweerde ze bij hoog en laag, en aangaande de meeste uiteenlopende dingen dat ze altijd van een brug van fatsoen zou springen, maar pas eens ze zo’n brug van beleefdheid daadwerkelijk zou zien, pas eens ze zo’n brug tot in de kleinste details verkend zou hebben.
Ze zei dat ze zeker ooit Frans zou leren. Ze wierp Homer Spoon hierbij zo’n intrigerende blik toe dat die werkelijk dacht dat ze het nog meende ook. En dat mocht ook wel, want hij betaalde Miss Applewhite 800 dollar voor haar gewilligheid in die zaken, om een bravoure en stijlkunst van Europese aard, een gedistingeerd en continentaal savoir-faire kortom. Omdat je als Amerikaan aan de Franse verleidingskunst toch niet kon tippen. Dani Applewhite deed het toch niet voor een hongerloon, zo praatte ze de smore Homer Spoon naar de mond. ‘t Was haar beroep en bron van inkomsten. En zo voelde het wel goed.
Homer besloot dat hij met deze Miss Applewhite wel het namaak-Franse salon in het Bellagio kon binnenstappen en daar hoge sier houden. Beslist geen sprake van malware van de kant van Miss Applewhite, al had ze vindingrijk commentaar veil met betrekking tot de andere gasten in de lounge waarin ze zaten, gasten waar ze naar gebaarde met mondelinge spitsvondigheden en met originele, rake karakterschetsen, alsof ze van iedereen die hier over de rode loper kwam met een kwieke snelle blik de maat wist te nemen, hen typeren kon.
Miss Applewhite bezigde waarlijk een breed spectrum in haar persoonlijkheid en ze getuigde van een diep bewustzijn van de gang van zaken in een hotel of casino.
‘Wist je dat alle wolven blind en doof geboren worden ?’
Miss Applewhite zei het alsof het deel uitmaakte van een Vedische zang of versvoordracht die ze op voorhand ingeoefend had.
Alsof ze er een diepere bedoeling mee had en Homer een karaktereigenschap toekende, waaruit diende te blijken dat Homer, als die al als een hond gekarakteriseerd kon worden, toch beslist evolutionair uit een wolvenroedel was voortgekomen en dat ze zo’n taktische meedogenloosheid, sociale deskundigheid en intellectuele agressiviteit wel kon appreciëren in een man.
He bag production.
Homer Spoon was nu met zijn 4 miljoen ook wel een man die vrouwen leerde te imponeren. De zitfauteuil waarin ze gingen zitten, was van fluweel, met gulden Franse lelies erin verwerkt. Je zou zeggen dat Homer een ietwat uit de toon viel met zijn witte t-shirt met de mooie afbeelding van een zwevende staartkwal op zijn borst, maar hij droeg er een keurig zwart avondjasje over, zodat het haast niet opviel. Miss Applewhite verraadde schijnbaar de gedachte dat ze Homer Spoon een waardig partner vond, een gehaaid iemand als ze daar al naar op zoek was – wat niet het geval was, maar wat ze onderschreef in de woorden die ze hem toewierp. Dit was haar talent.
Ze schreef Homer ook hoogst geheimzinnig adelbrieven toe, schatte hem zo in zei ze, met geloofsbrieven die hij mogelijk in zijn vestje bewaarde. Ze vond hem mysterieus en aardig. Ze vond hem geenszins een Manchurian Candidate, in de zin dat ze geen samenzwering bij hem verwachtte, dat iets gelijkaardigs zó van hem af zou glijden, indien anderen hem daarmee uit zijn evenwicht trachtten te brengen. Homer Spoon bezat iets wat je niet raken kon en het was meer dan de nieuwe 4 miljoen op zijn rekening. Alsof je zo haaienvinnen van zijn lichaam kon eten, maar anderzijds, opnieuw, zo praten was nu eenmaal Miss Applewhites beroep. En haaienvinnen, dat was goed voor de potentie.
Het was niet ingewikkeld. Homer liet zich niet neutraliseren door al deze lovende dingen over hem. Hij liet zich niet inpakken. Hij wist drommels goed wat hij van een escort verwachten kon en wat er de volgende morgen nog van overblijven zou indien hij zijn betaling van zo’n meisje op dat ogenblik niet materialiseren zou.
Toch vergeleek Miss Applewhite Homer Spoon luidop met een alpineskiër die in razende vaart een Hanenkam wist af te racen en haar het hoofd op hol brengen. Homer haalde zijn mobieltje boven en toonde Dani Applewhite een foto van Pirmin Zurbriggen, een beroemd Zwitsers skiër die in een rotvaart een vlaggetje de pas afsneed en wat Homer bewonderde in het professionalisme ervan.
Nu wist ook Dani Applewhite van het bestaan van de knappe Pirmin Zurbriggen af en Homer sprak likkebaardend over resorts als Aspen en Squaw Valley. Hij vroeg zich zelfs even af of hij er niet naartoe zou reizen, zo rechtstreeks uit Las Vegas en of hij Dani Applewhite mee zou nemen. Hij kon het betalen. Hij aarzelde zijn samenwerkingsverband met de meid te beëindigen, zelfs al hadden ze vooralsnog nog altijd niet de lakens gedeeld. Ja, dacht Homer, dat zou best dope zijn en hij kon zijn vrienden in Colorado uitnodigen en zo pochen met de dame aan zijn zijde. Dani Applewhite met de zilveren blik. Hij zou een fluwelen zakje met diamanten haar schenken, droomde hij.
Dit uitkieperen op het nette tafellaken in een duur restaurant en zij zou de ijstanden in haar haar dragen. Verstrikt in een flinterdun duur en doorzichtig zijden gaasje en iedereen zou naar haar kijken en jaloers zijn op Homer Spoon. Hij zou Dani ten huwelijk vragen, geknield naar haar opkijkend. Dani Applewhite zou de show stelen en zo ook hij. Het zou net als in de movies zijn.
Als een kikker vleugels had, stootte Homer Spoon zijn kont niet als hij wipte. Als hij wipte. De nacht kwam dichter en ze zouden zich terugtrekken op de hotelkamer, met een spiegel aan het plafond.
Of zou Homer Dani Applewhite volstrekt kuis bejegenen en de geslachtsdaad uitstellen naar een toekomst waarin ze beiden verliefd op elkaar konden worden ? Er was Homer Spoon ineens geen macht ter wereld die niet vroeg of laat van opzij een tekstlichaam van subliminale signalen binnendrong waaruit je kon opmaken dat je je tot elkaar aangetrokken voelde, serotonine en dopamine incluis. Ja dat zou best dope zijn, dacht Homer en nooit zou hij nog als een dupe de wet van een sterkste moeten ondergaan. Hij zou als ‘vol’ beschouwd worden door vrienden en familie. Hij zou nooit nog in de hoek moeten gaan staan, straf schrijven of spijbelen uit angst voor pestkoppen, zoals vroeger op school. Hij zou een haast Japans blazoen dragen, in een klooster zitten met een tuin vol Zilveren Pruimenbomen. Een Kung Fu Panda zijn.
Middernacht kwam en naderde dan, zoals ook nu. Empedocles, de man van de vier elementen, waande zich een god.