Je hoort iets, je ziet iets, je ruikt iets en, patsboem, daar is - heel even maar - dat beeld uit je jeugd of kindertijd? Je wordt in de teletijdmachine van professor Barabas gegooid maar ook dadelijk weer terug naar het heden gekatapulteerd. Heeft u dat ook?
Ik alleszins en ik heb dat vooral met liedjes.
Ik zit in mijn eentje op het middenkussen van de canapé in onze voorplaats.
De voorplaats, weet je nog wat dat is? In de huizen van vroeger kwam je regelmatig een wat langgerekte living tegen die je in twee kon delen door twee dubbele deuren uit elkaar te plooien en in het slot te draaien. In dat eerste gedeelte van de plaats, daar zat je regelmatig met de rest van de familie naar Tv te kijken, tenzij het een erg strenge winter was en je met een verlengstuk van de antennekabel het toestel in de keuken plaatste en op die manier - naast de warme kolenkachel - kon genieten van de zwart witbeelden van het wonder van de vooruitgang. Het voorste gedeelte van de living, dat grensde aan de straatkant, was echter verboden terrein, toch zeker in de wintermaanden. Het kacheltje dat er stond hoefde enkel zijn nut te bewijzen in de periode rond Allerheiligen of Maria Lichtmis, of als Pasen ons onaangenaam verraste door koud en druilerig te zijn. Maar het gietijzeren verwarmingsding bewees ten volle wat het waard was als de brede deur bleef openstaan met de winterse feestdagen: met Sinterklaas wanneer die lieve oude man op pakjesdag de uitgetrokken lange tafel drapeerde met cadeautjes, lekker suikergoed, speculaas en mandarijntjes (zeg nog eens dat mannen er geen verstand van hebben een huis gezellig in te richten); met Kerstmis, als een echte spar met flikkerlichtjes en een heuse kerststal onze living opfleurde, maar zonder geschenkjes, want die kreeg je pas een week later; met Nieuwjaar, als het thuis de zoete inval was en de familie van ons moeder, de oudste van een lange rij, ons verheugden met hun bezoek en zatte nonkels Hubert en War ieder een halve fles Elixir d’Anvers of Triple Sec voor hun rekening namen.
Ik zit dus - het is een prachtige nog vroege zondagnamiddag in april 1960 - op die zetel met kussens in oker- en donkerbruine tinten en blinkend zwartgelakt hout. Op de radio speelt een deuntje:
I’ll never fall in love again
http://youtu.be/7R801ZTt46U
Vreemd dat dit ene liedje een onuitwisbare indruk op mij maakt, waardoor ik 55 jaar na datum, bij het opnieuw beluisteren ervan, in het verleden word geworpen. Was het de stem van de zanger of eerder het speciale arrangement met zijn schetterende trompetten, schuifelende trombones en zoemende saxofoons? Ik weet het niet. Ik kan alleen maar vaststellen dat dit liedje van Johnnie Ray vastgebrand is op de harde schijf in mijn hersenpan, mijn iTunes avant-la-lettre.
En nu we het toch hebben over de computer - dat andere wonder van de vooruitgang - valt het me op dat bovenstaand filmpje de eerste en enige beelden zijn die ik ooit gezien heb van de zanger in kwestie. Voor oude rakkers, zoals ik, is Youtube dus een zegen. Vroeger hadden buitenlandse artiesten internationale successen en hitsingles zonder dat de koper van de vinylplaatjes ze ooit had zien optreden op televisie, laat staan in levende lijve. Johnnie zingt zijn zelf gecomponeerde en laatste nummer éénhit duidelijk live. Dat merk je aan twee dingen. Je ziet dat hij bepaalde aangehouden noten uit zijn mond ‘wringt’ en je merkt ook dat hij, door zijn zeer slechte gehoor - en vandaar dat duidelijk zichtbaar hoorapparaat - de muziek tweemaal iets te vlug af is.
Dit doet niets af aan de kwaliteit van Johnnie, die met ‘Just walking in the rain’, ‘Cry’ en ‘Tonight Josephine’ nog andere hits heeft gescoord.