Tante Micheline hield niet van lijntjes op haar rug en toen heeft het niet lang meer geduurd.
"Enzo en Falco worden moe." zei ze. "Ik geef ze thuis wat pap en dan kunnen ze weer slapen.”
Terwijl die snaakjes aten, keek ik naar Beertje Colargol. Ik had de betamaxrecorder een eind teruggespoeld en een aflevering startte : The Bear Visits the King of The Birds and Learns to Sing.
Micheline keek met één oog -het andere kon ik niet zien- in mijn richting en knipoogte.
Een beer met een tasje met daarin alles, gereedschap voor herstellingen, voer- en vliegtuigen die hem tot over de hoogste bergen brachten, een heil voor elk kwaad!
Enzo en Falco kregen hun fopspeen terug en sliepen al snel, als vleermuisjes zonder vrees in een onbezoedeld hol.
Ik kon niet blijven kijken naar die onstuitbare beer, want ik moest plassen en achter het grote vensterraam zag ik haar liggen als Eva op haar wolkenkrabber, zonder enige jeuk of schaamte. De ogen hield ze helemaal dicht, zo dacht ik. Moest ik direct verder stappen in de richting van het toilet? Ik kon het nog ophouden, toch?
Na een minuut of twee ging ik dan toch het toilet binnen en ging zitten, want het was niet zo eenvoudig om neerwaarts te plassen in deze toestand. Daarna zou ik uiterst langzaam terug stappen naar de zetel en verder kijken, naar Beertje Colargol, maar het raam was niet blind geweest en tante Micheline wenkte me, om dichter te komen, buiten op het dakterras.
Ik kon de erectie niet verbergen. Het zomerbroekje was van een lichte stof.
“Ik hou niet van witte lijntjes en driehoekjes." zei ze. “Kom nog wat dichter.”
Ze trok mijn korte broek naar beneden en begon zonder omwegen mijn stijve plasser te verwennen, zo lang als het nodig was en na een tijdje, toen ze het schokken voelde beginnen, richtte ze mijn harde pielemuis schuin naar beneden. Vaalwit sap schoot tussen haar borsten.
Ze liet me los, ik ging zitten op het bijzettafeltje naast de ligzetel. Ze richtte zich op en wreef mijn zaad over haar borsten, ze legde de handdoek beter, ging op de buik liggen en keek weg naar de andere kant, in de richting van een bak met lavendel.
Over haar rug liepen rode streepjes. Ze begonnen links boven haar magische kont en eindigden op het rechter schouderblad.
Ze had daarvoor niet danig scheef gelegen op die neergeklapte ligstoel met houten latjes en ik vroeg :
“Wat doet de beer met een zoete vlinder in de nacht?”
“Ze slapen beiden als het kan, mijn jongen”
bladzijde vier van
'Hemelvluchten Dereyghere'
(deel 1 van 'Ricky Minnaerts Somertijd')