Of ik mij schuldig moest voelen?
Feit is dat niets goed afliep en dat het thuis, in Huize Trammelant, ook niet beterde.
Die vader van me had ze echt niet meer goed op een rijtje en mijn moeder vond de kracht niet om hem te verlaten.
Ik wel. Ik was thuis niet veel meer te zien, ofwel hing ik rond in een park met woekerende planten, zat ik in de Music Mania te snuisteren tussen het psychedelische vinyl of stond boeken te verleggen in een winkeltje op de Markt.
Bartjes Belbus bestond toen nog niet. Hij stond daar nog niet te wachten, naast Jan en Pietje, zijn banden vol met paardenstront en dat is maar best ook, want ik moet hem niet. In zijn busje stinkt het naar ondiep moeras en een mengelmoes van narigheid : zelfgedraaide Vlaemsche eenheidsworst, stremsel voor burgerkaas en rottende vooroordelen. Doe nooit uit nieuwsgierigheid één van de tupperware potjes open die hij bij zich heeft en ben je een verdwaalde toerist die per ongeluk opstapte, spring er dan uit bij het eerste café (met wc).
Over springen gesproken, met Micheline is het niet goed afgelopen en dat heeft niets te maken met die shibari.
Ze vonden haar -dat is niet moeilijk in een drukke badstad- op 13 september 1994, precies vijftig jaar na de executie van Noor Inayat Khan. Ze lag op haar buik, in de Jules van Den Heuvelenstraat, bovenop een witte mercedes, een 300S.
Ze had een bloedrood kleedje aan en was gevallen, niet als een meisjesicarus, ook niet als een Herman Brood, want ik geloof niet dat ze zelf sprong. Een zon verlaat niet zomaar haar stelsel!
Feit is dat ze dood was. Hoor je me? Helemaal dood!
Enzo en Falco stonden daar, als kleine sterren aan het firmament, ze keken naar beneden en Ivan nam nog een slok van zijn geuze, zei tegen de politie dat ze gestruikeld was, over die bak met lavendel.
Een autopsie volgde niet. Dus, ik weet het niet, of ik vader in spe was. Ik wist wel dat er een zon gestorven was, een ijstijd aangebroken.
elfde en laatste pagina van
'Hemelvluchten Dereyghere'
(deel 2 van mijn e-boekje 'Ricky Minnaerts Somertijd)