Ik ben hier en ik weet dat ik hier ben.
Maar mijn lichaam lijkt het anders te weten.
Het zweet breekt mij uit of ik krijg het ijskoud.
Geluiden komen van ver weg.
Of juist veel te dichtbij.
Ik hoor mijn eigen adem.
Ik wil dat hij zachter wordt omdat ik bang ben dat anderen hem ook horen.
Mijn hartslag stijgt enorm.
Mijn spieren spannen zich aan.
Er is geen beeld of geen duidelijk moment.
Alleen een gevoel dat ik zo snel mogelijk uit de situatie moet verdwijnen.
Niet bewegen. Niet opvallen.
En ik wil al helemaal niet gezien worden.
Ik weet hoe laat het is.
Ik weet waar ik ben.
En toch gaat mijn lichaam daar niet in mee.
Mijn handen zijn gevoelloos.
Mijn hart gaat flink tekeer.
Vaak in een mensenmassa maar soms ook thuis.
Ik wacht zonder te weten waarop.
Soms duurt het seconden, soms voelt het eindeloos.
Wanneer het langzaam loslaat, blijft er iets achter.
Vermoeidheid.
Verwarring.
Angst.
Soms verdriet, schaamte en boosheid.
Ik pak mezelf weer bij elkaar.
Ik herinner me eraan om rustig in te ademen en rustig uit te ademen.
Maar iets in mij weet:
Er was weer paniek in mijn lichaam.
Angst in mijn hoofd, ook al leek er voor de omgeving niks aan de hand.