We worden verliefd, we houden van elkaar. We zien elkaar meerdere malen per week. We kennen elkaar zo goed, later is het opeens voorbij. Het werkt niet meer, we verlaten elkaar. Dan is het stilte. Herinneringen zijn niet meer dan momenten die voorbij zijn. Het lijkt ver weg, een ander leven misschien. Je kijkt elkaar aan, het is ongemakkelijk. Niet zoals je elkaar eens in de ogen keek. Dat is weg. De tijd maakt het kapot, laat het roesten als ijzer in de regen en laat het verdwijnen. Tot er niets meer van over is. Behalve die herinnering dan, die blijft rondzweven. Het dringt af en toe nog door tot je gedachten, een onbekend verleden dat niet meer te begrijpen is. Nu zijn de ogen op de toekomst gericht, op een nieuwe liefde wellicht, waar het verhaal van voor af aan begint, tot dat je de ware vind.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.