Atlas

Gebruikersnaam Atlas

Teksten

Geheugenverlies - Een verhaal in vijfhonderd woorden.

Ik kom bij bewustzijn in de badkamer liggend in de douche. Opstaan lukt me niet, de stroom van water die naar beneden giet houdt mijn lichaam aan de grond genageld. Moeizaam breng ik een arm naar de doucheknop, vouw mijn hand eromheen en draai de kraan dicht. Ik glij uit over kotsresten terwijl ik probeer de douche uit te kruipen. Ik werk mezelf een weg uit het braaksel omhoog naar de wastafel. Ik spoel mijn gezicht met koud water en veeg de condens van de spiegel. Ik heb bloeddoorlopen ogen en ben lijkbleek. Om me heen liggen mijn met kots doordrenkte kleren. Er flitsen nachtmerrieachtige beelden door mijn hoofd. In mijn poging mezelf te kalmeren gooi ik nog wat water in mijn gezicht. De beelden wisselen elkaar in hoog tempo af. Alsof ik getuige ben van een leven dat geen chronologische volgorde kent. Is het mijn leven? Mijn hoofd duizelt, ik weet mijn eigen naam niet eens! Is dit überhaupt wel mijn huis? Het zweet breekt me uit. Strompelend loop ik de badkamer uit naar beneden. Elke krakende tree echoot door mijn hoofd. Beneden tref ik een woonkamer in complete chaos aan. De vloer is bedolven onder lege bierblikjes en etensresten. Op de salontafel in het midden van de kamer liggen de gebroken resten van enkele flessen sterke drank en een verfrommeld pakje sigaretten. Ik haal een sigaret uit het pakje op tafel en zak neer op de zwarte lederen bank. Terwijl ik het kalmerende effect van de sigaret op me in laat werken zie ik op de salontafel iets opmerkelijks liggen. Tussen de scherven liggen tientallen fel gekleurde zegeltjes met printjes erop. Lang hoef ik niet na te denken, ik heb lsd gebruikt. Geen wonder dat ik me nu zo naargeestig voel, maar ik voel tenminste nog iets. Aanwijzingen heb ik nodig, dingen die me iets kunnen vertellen over wie ik ben, over wat er gebeurd is. Bovendien moet ik schone kleren hebben. Ik struin het hele huis af, maar ik vind niets. Geen administratieve papieren, geen mobiele telefoon, geen identiteitsbewijs, geen bankpas of kleren. Alles lijkt met voorbedachte raden te zijn verwijderd. Mijn verschrikkelijke honger brengt me naar de keuken, waar ik een briefje op de koelkast zie hangen. ‘Mits het ons is gelukt ben je het overgrote deel van je geheugen kwijt. Ik spreek van ons, want ik hoop dat jij opnieuw kunt beginnen, jij draagt mijn verleden niet met je mee. Dat maakt jou fundamenteel anders dan ik, jij bent opnieuw geboren. Kijk achter de losse steen in de muur van de tuin.’ In de tuin tref ik een grote hoop as aan. Het moet geregend hebben, want een deel is niet goed verbrand. Achter de losse steen ligt een kistje met een klein vermogen erin. De erfenis van een verleden dat ik wilde kwijtraken. Ook zit er nog een briefje bij. 'Nieuwe kleren in de kelder.’ Voordat ik de kleren pak, maak ik met wasbenzine af wat de regen getracht heeft te stoppen.

Atlas
6 0

Licht

Het is licht dat kleur geeft aan de wereld om ons heen. Het geeft ons warmte energie en levenslust. Maar door het licht kunnen we het donker zien. Het licht heeft de mens dromen geschonken, maar hoe hoger we komen des te groter de schaduw. Vraag het een zwaluw die zingt voor de dag. Over het licht moet zorgvuldig gewaakt worden, als over een haardvuur op een koude winternacht. Als het licht dooft volgen kou en duisternis. Want de duisternis is er altijd, wachtend als een gapend gat tot het licht verdwijnt. Dat is het moment dat ook de kou verschijnt, zijn trouwe verwant en metgezel. 

Atlas
0 0

Solo

Ik vraag me af, als je geen woorden kent, is het dan stil in je hoofd? Jij hebt me geleerd wat pijn is. Ik kende het gevoel helemaal niet. Ik was een vrij mens. Vrij van de liefde en de ellende die ermee gepaard gaat. Vrij van jou. Soms denk ik aan hoe het zou kunnen zijn als we nog samen waren. Of we elkaar nog zouden aankijken totdat jij blozend wegkijkt. Het is niets anders dan een herinnering die niet heeft plaatsgevonden. Het leven lijkt voor me uit te rennen terwijl ik stil sta. Wanneer zal ik wakker worden om in de spiegel de ogen van een oude man te zien, per ongeluk door het leven heen geslapen. Die te lang heeft lopen dolen in zijn eigen dromen. Waarom is ze weg?Waarom heb ik haar laten gaan? Er zijn stemmen die elkaar tegen spreken. ik ben een kind van gebroken dromen, wist je dat?De ketel staat te gillen op het vuur.Ik vraag me af, als je geen woorden kent, is het dan stil in je hoofd? 

Atlas
8 0

De dag dat ik bijna een man vermoord had.

Ik moet een jaar of tien geweest zijn. Het was zomer en prachtig weer. Zoals op elke mooie zomerdag waren ik en de andere kinderen uit de buurt buiten aan het spelen bij de hoge boom waar we inklommen zodat je, als je hoog genoeg durfde te gaan, over de daken heen kon kijken en zelfs de rivier kon zien. Die dag hadden we een groot stuk boomstam gevonden dat door de gemeente moest zijn afgezaagd en achtergelaten. Zo een waarvan je moeder zou zeggen dat het een stoel voor kabouters of dwergen is. De stam was veel te zwaar om op te tillen, dus we rolde er wat mee rond terwijl we bedachten wat we ermee zouden doen. We besloten het ding naar beneden te laten vallen. Naast de hoge boom waar we de stam gevonden hadden was een twee, misschien drie meter diepe muur die aansloot op de aflopende trap die naar de straat leidde. Als we de stam een flinke duw gaven zou die zeker de muur afrollen en met een spectaculaire smak de grond raken. Ik was de oudste van alle aanwezigen, dus ik mocht de stam in beweging brengen, de zwaartekracht zou de rest doen. Ik vroeg aan de anderen of er iemand aankwam, niemand, goed. Rollen dan maar. Ik bracht de stam in positie en gaf hem een duw met mijn voet. De boomstam rolde met een redelijke snelheid over de rand heen en we hoorden een doffe klap van hard hout dat de stenen raakt. De klap werd meteen gevolgd door een vloedgolf aan gevloek. Geschrokken keken we over de rand heen naar beneden. Daar stond een man van middelbare leeftijd met een mix van woede en doodsangst op zijn gezicht. Dertig centimeter voor zijn voeten lag de boomstam, waar de man in godsnaam vandaan was gekomen weet ik nog steeds niet. Als die boomstam hem geraakt had zou hij zeker zijn nek gebroken hebben. Nadat hij ons de huid vol had gescholden liep hij verder, nog trillerig van de schrik. Het enige wat ik had kunnen uitbrengen was een schamele sorry meneer. Ik kon die dag aan niets anders meer denken. Wat als het fout was gegaan? Dan was ik een moordenaar, een crimineel! Ze zouden zeggen dat we het plan secuur uitgedacht hadden, de luttele centimeters die de stam zijn doelwit gemist had getuigde van onze precisie in deze hinderlaag. Het doel werd maar nét gemist. Als er een engel over me waakt, dan zal ik absoluut een roos meenemen op de dag dat ik hem, of haar, tegenkom. 

Atlas
0 0

Vissen met onnatuurlijke gezwellen

Fukushima, mogelijk de grootse ramp in wording die de mensheid ooit gekend heeft. Maar we horen er vrijwel niets over, tenminste, niet op het vertrouwde acht uur journaal. Nog elke dag stroomt er radioactief afval in de Noordelijke Stille Oceaan dat zich als een kanker in de wereldzeeën verspreid. Door Yakuza (de Japanse maffia) geronselde zwervers werken voor een belachelijke zestig dollar per dag in het rampgebied in en rondom Fukushima terwijl hun kennis compleet ontoereikend is om de problemen op te lossen. ‘s Avonds proberen de arbeiders hun eigen problemen te vergeten door zich over te geven aan drank in de wetenschap dat ze hun eigen doodsvonnis getekend hebben. ‘s Morgens zetten ze hun uitzichtloze taak verder voort. Levende doden zijn het, werkend aan een missie die specialisten in plaats van daklozen vereist. Voor zestig dollar per dag mag je je bij het selecte gezelschap van de levende doden aansluiten! De wereld is kennelijk incapabel om de situatie ook maar enigszins goed aan te pakken. Maar vind maar eens de benodigde specialisten die zichzelf dood willen werken ten behoeve van de wereld. Goed, zolang we er gewoon vooral niet teveel over praten bestaat het probleem niet. Zolang de vis die we zaterdag middag op de markt halen geen onnatuurlijke gezwellen heeft en de aarde blijft doordraaien is er nog niets aan de hand. Voor de zekerheid gewoon netjes een paar potassium iodide tabletten per dag slikken die helpen tegen het schadelijke effect van radioactieve straling, dan komt alles goed. De verenigde Staten hebben alvast veertien miljoen stuks besteld. Tenminste, als we de vaak nogal discutabele sites die verslag doen over Fukushima mogen geloven. Als er een kern van waarheid zit in de verhalen omtrent de nucleaire ramp zal dat genoeg rede zijn voor menig mens om in paniek te raken. Dan is het wellicht beter dat we er op het NOS journaal niets van horen en we nog met een gerust hart kunnen zeggen: ‘Ach, die sites zijn toch onbetrouwbaar, er is vast niets aan de hand.’ Laten we het hopen.

Atlas
0 0

Als je later groot bent

Wat wil je later worden? Een vraag waar je als kind allang een antwoord op had. Ik weet het nog goed. Ik wilde onder andere een cowboy, astronaut, brandweerman, politieagent, soldaat, ridder, schrijver, en acteur worden. Naarmate ik ouder werd kwam ik erachter dat lang niet alles wat ik wilde worden even realistisch was. Cowboy of ridder zat er helaas niet in. Een astronaut, soldaat, politieagent of brandweerman worden waren ook geen doelstellingen meer voor mij. Schrijven en acteren dan, net twee dingen die zo'n heerlijke bestaanszekerheid geven. Maakt niet uit, dromen zijn er om uitgevoerd te worden. Of niet, en dan moet je er na een tijd toch echt aan geloven dat je iets anders moet gaan doen om de rekeningen te kunnen blijven betalen. Want niet iedereen kan een succesvol schrijver, acteur of rockster worden. Maar een enkeling wordt het wel, probeer gewoon die enkeling te zijn. Die enkeling die een succesvolle ondernemer wordt, of een goede dokter, misschien wel de president? Het enige wat je te verliezen hebt is dat je droom geen werkelijkheid wordt. Dan vind je terwijl je probeert je dromen te verwezenlijken wel iets anders wat je leuk vind om te doen. Of niet natuurlijk. Ach, zolang je maar gelukkig bent. Daar hoef je geen beroemd schrijver of filmster voor te zijn. 

Atlas
0 0

Herinneringen zijn niet meer dan momenten die voorbij zijn

We worden verliefd, we houden van elkaar. We zien elkaar meerdere malen per week. We kennen elkaar zo goed, later is het opeens voorbij. Het werkt niet meer, we verlaten elkaar. Dan is het stilte. Herinneringen zijn niet meer dan momenten die voorbij zijn. Het lijkt ver weg, een ander leven misschien. Je kijkt elkaar aan, het is ongemakkelijk. Niet zoals je elkaar eens in de ogen keek. Dat is weg. De tijd maakt het kapot, laat het roesten als ijzer in de regen en laat het verdwijnen. Tot er niets meer van over is. Behalve die herinnering dan, die blijft rondzweven. Het dringt af en toe nog door tot je gedachten, een onbekend verleden dat niet meer te begrijpen is. Nu zijn de ogen op de toekomst gericht, op een nieuwe liefde wellicht, waar het verhaal van voor af aan begint, tot dat je de ware vind. 

Atlas
0 0

De stroming

De wereld is vloeibaar en stroomt voor eeuwig. We zien het aan de schelpen op bergen, de wolken in de lucht, het leven en sterven. Er is geen begin en er is geen einde, alles is tot in de eeuwigheid zijnde. 

Atlas
0 0

Licht van de stad

Door het licht dat de stad doet schijnen in de nacht verdwijnen de sterren, en zien we de hemel niet meer. 

Atlas
0 0

Onderweg naar de dood

Het leven, er bestaat geen uitleg voor. Het is als de smaak van water benoemen, of het uitleggen van een kleur aan een blinde. Het is simpelweg, wat het is. We zijn er, want we horen onszelf. We handelen, omdat we er zijn. Maar het uitleggen kunnen we niet. We zitten ons leven uit tot we op het moment voor de dood onszelf afvragen wat we nou eigenlijk gedaan hebben en waar we heengaan, want we willen ergens heen. De gedachte dat alles simpelweg ophoud is voor velen een gedachte teveel. We gaan immers ons leven lang ergens heen, we zijn altijd onderweg, naar een onbekende bestemming. Als we onderweg zijn denken we niet over de bestemming na, de reis zou nog eeuwig kunnen duren. En daar handelen we naar, alsof onze reis eindeloos voortduurt. En dan beseffen we dat onze onbekende bestemming bereikt zal worden als je sterft. We zijn allemaal onderweg naar de dood, maak er maar een mooie reis van, want die is meer waard dan de eindbestemming.

Atlas
14 0

Opleiding

Publicaties

Prijzen