Als je opgroeit in een gezin met veel kinderen, waar armoede grenst aan de vermogen dan blijft het altijd bij dromen.
Je wilt wel naar verjaardagsfeestjes, maar kunt je geen cadeau permitteren. Dan kun je er enkel van dromen.
Je wilt wel op uitstapjes, maar financieel is het niet haalbaar. Dan blijf jeer telkens over fantaseren.
Later groei je op in hetzelfde patroon, en wil het wel doorbreken. Maar het blijft bij droom en fantasie alleen. De tijd lijkt nooit aangebroken.
Want er is wel altijd iets dat eerder moet komen dan, veel belangrijker lijkt dan jouw hoop en dromen. Deze moeten steeds weer wijken.
Ooit wil jij ook ergens bij horen en waarmaken wat je als kind is ontnomen. Gewoon omdat het toen niet kon. Maar nu eindelijk misschien wel.
Dromen kost geen geld en hoop is iets dat je zelf in de hand hebt. En kansen zijn er om te wagen. Dus bij deze wil ik het opnemen. Tegen het verleden.
Een ode aan hoop en dromen om een fabel in een kinderdroom waar te maken. En mijn ogen op een ochtend daar te openen.
Te ontwaken in Destelheide...