Opa schudt de sneeuw van zijn schouders. Hij heeft net een sneeuwbal tegen het hoofd gekregen bij het sleeën. Als trekpaard van dienst is het zwoegen met vijf kleinkinderen op de slee. Dit is de derde generatie die geniet van het glijtuig dat zijn vader ooit eigenhandig vervaardigde voor de kinderen. Het is meer dan anderhalve meter lang en de dunne ijzeren staven glijden en snijden gezwind door de verse sneeuw.
Bij de knetterende houtkorf op het overdekte terras zet oma chocolademelk klaar. De laarsjes gaan uit en de wollen sokken met wintertaferelen verzamelen rond het vuur. De jongste kruipt bij grootvader op de schoot: “Opa, ga je nu een verhaal vertellen? Of iets over sprookjes.”
“Jullie weten hoe wij in de zomer naar de Efteling gingen. Die bestond toen precies zeventig jaar. De eerste keer dat ik er kwam, was ik twaalf. Dat weet ik omdat Holle Bolle Gijs, de wereldberoemde papierverslinder er toen al stond en die was er voor het eerst in 1959.“
“Ben jij echt al zo oud, opa? Welke sprookjes waren er toen in het Sprookjesbos?”
“Ik herinner mij Doornroosje, Sneeuwwitje, De Kikkerkoning, De Chinese Nachtegaal en Vrouw Holle. Ook de kabouter met zijn ‘kleine boodschap’ was er reeds.”
“Wie vond jij toen de leukste of de engste figuur?”
“Die Langnek uit het sprookje ‘De zes dienaren’ vond ik een beetje griezelig met zijn grote ogen en zijn ellenlange nek. Het grappigst waren de onzichtbare kleren van de Keizer. Er hing gewoon een lege kapstok in een glazen vitrine.”
“Maar wie had je het liefst, opa?”
“Ik zal jullie een geheimpje verklappen. Met mijn beste vriend stond ik onderaan de trappen van het grote kasteel van Doornroosje. Wij hadden ieder een stok gezocht die dienst deed als zwaard. Door de ingebeelde doornenstruiken baanden wij ons een weg naar de top van de berg waarop het slot staat. Wij hakten er op los. Boven lieten wij van pure verbazing onze zwaarden op de grond vallen. Onze monden vielen open want daar lag een beeldschone prinses te slapen met lange gouden haren. “
“Heb je haar gekust, opa?”
“Neen, dat kon niet, want ze lag achter een glazen wand. Maar ze was niet dood. Haar borst ging op en neer. Als je heel stil was, kon je haar horen ademen.”
“Wauw, opa, hoe cool is dat. Maar wat was dan jouw geheimpje?”
“Jullie mogen niets aan oma zeggen, maar ik was toen erg verliefd op Doornroosje.”
“Maar ze is nooit wakker geworden, want ik denk dat ze nu nog ligt te slapen”, grapt de oudste van de jonge bende.
“Haha, dat klopt. Gelukkig heb ik veel later oma leren kennen en zij had dan wel geen goudblonde haren maar wel ravenzwarte, net als Sneeuwwitje.”
De jongste kijkt opa diep in de ogen, springt van zijn schoot en rent binnen: “Oma…!”