Schrijven is schaken: iedere geplaatste pion
in de vorm van een woord
bepaalt zowel de grenzen
als de mogelijkheden van het volgende
In die zin kan schrijven
niet volledig vrij zijn
Het werkt in retrospect,
met terugwerkende kracht kan je
woord na woord weer afpellen -
tot mandarijnsegmenten
het kloppende hart in het klokhuis van een stoofpeer,
hele, tollende werelden die samenkomen
in de geopende palmen van blozende rozen.
In die zin is het ontvouwen
van een tekst
deterministisch;
de tekst in volle glorie
laat zich dicteren
door het eerste woord,
en daarachter
de eerste impuls
die aanzet gaf tot schrijven.
Die impuls kan een traan zijn,
een tranendal - een waterval
aan woorden, scheuten pijn of groei
om vervolgens
wortel te schieten
als klanken: losstaande
en onlosmakelijk verbonden letters
als kralensnoeren gerijgd
door mama's zachtere handen.
Ik kan het daarom niet laten,
een pion te plaatsen
al moet ik me niet haasten
de pionnen vallen vrijgevig uit de lucht
- ik vang ze op zoals ze komen
en leg ze tevreden in mijn handen