Het is oké, om te stuntelen met woorden en halve zinnen. Om verloren te lopen in het tumult van de mensenmassa en om knooppunten van gesprekken te verliezen. Om zelfs bij de bakker in het midden van je bestelling stil te vallen.
Langzaam in. Krachtig uit.
Het is oké, om ’s avonds uitgeput te zijn van alle small talk in je zoektocht naar jouw plek in de maatschappij. Om je een heel klein beetje anders te voelen en om bang te zijn. Bang om er niet bij te horen. Ook al weet je zelf niet waar je nu precies hoort.
Langzaam in. Krachtig uit.
Het is oké, om je zorgen te maken over het later dat steeds dichterbij komt. Of alles deze keer wel goed komt. Om bij tramsporen het stuur van je fiets stevig vast te grijpen.
Langzaam in. Krachtig uit.
Het is oké, om je heel af en toe … heel alleen te voelen. Zo ontzettend alleen als in een back zoom travelling. Om bang te zijn van mensen en tegelijkertijd van de eenzaamheid.
Langzaam in. Krachtig uit.
Het is oké, om heel even, voor een heel klein moment, niets te voelen voor iets of iemand. Om te zweven in het ijle tot de bel barst en je huilt van pure opluchting. Omdat het toch nog kan. Iets voelen.
Langzaam in. Krachtig uit.
Het is oké. Echt.