wat losse woede was
met de trein gekomen
op rails van wolken
westwaarts denderend
in stampij en crescendo
daar ligt de meander
van het avondland
het luwt er
en ontglimt elk scherp kantje
dat op het ego lag te rijden
het heldere water daar
in stalen linten
herinnert aan onthechting
van weleer
het futiele verschil
in het samen zijn
en de ijdelheid
magnetisch
op het aambeeld van reflectie
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.