kortademig is mijn taal, van woorden schraal geworden.
geen landschap resoneert in mij, geen berg, geen zee
geen spoor in water dat zich dichttrekt, dat zich herstelt.
zeven weken van vervreemding en ik spreek aarzelend,
onsamenhangend als de dagen waaruit de vleugels zijn
verdwenen. van de dingen kent slechts de zetel het licht
van onze zwaarte nog; het zwarte leer bewaart van ons
wat dna in dode huidschilfers, een haarpijl, losgekomen
toen ik in tedere strijd verwikkeld was.
wat weet jij nog van de dingen, nu wij geen essentiële
verplaatsing meer zijn, wij niet meer vrij kunnen bewegen
in de richting van het licht - o, waar is het licht?
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.