Dirk De Gezelle

Gebruikersnaam Dirk De Gezelle

Teksten

Terzake

ik wou mijn hoofd tot rust brengen, maarkijk, waanzin spat van het scherm.laat inkt vloeien in plaats van bloed.geloof in liefde, niet in een vals narratief.doden nemen de plaats in van levenden,levenden nemen de plaats in van doden.iedereen rent.iedereen rijdt zich vast in de stilstand.men dwingt ons in nieuwe korsetten:een wachtwoord voor elke stap in het leven.wie tot een zwijgende minderheid behoortzoekt troost in kleine dingen.wie lijdt, zoekt naar snippers geluk.hoopt op beterschap.wees matig met water dat gemaakt is uitvuur, afkomstig uit de lendenen van goden.nabij het Pantheon staan ze met honderdin kaarsrechte lijnen, brengen de Romeinse groet.zij herdenken. wij herinneren.vieren elke dag die ons rest.

Dirk De Gezelle

Abstract #9

Je dwaalt;hervat de zoektocht naar sporenOnthoudt dat ik jou heb gevondendoor de sporen in het landschap te volgen.Zie de levens die je hebt geleid; dromendie je ophing aan dunne zijden draadjesin een kathedraal van witte jurken.Ontleedt waar het misging; wat je goed deed,wat fout.Zonder kennis van jezelf, zonder geschiedenisben je maar half. Rep je,de realiteit haalt ons in; we moeten hydraterenmaar durven het vervuilde water niet drinken.

Dirk De Gezelle

Enso (voor Koen Van Vlaenderen)

hoor jij het ook, die fluittoonhet is het geluid van de stiltede tijd staat stil, bevriest onsik construeer iets in taalterwijl het eerste bouwwerk een steen wasdie naar de hemel weesen ook het laatste zal van steen zijn:een vaas waarin de bloem van de liefdevoor altijdstel het je voorhier samen liggeneen symbool vormen,een cirkel die zich niet sluitzoals de open cirkel die jij wasjij kan geen lichtjaren bij ons vandaanwant je betekende licht in de dagen, lichtdat je links droeg aan de kant van het hartterwijl aan de andere kant een schaduwmet je meeliepdie wij niet kenden.

Dirk De Gezelle

Wat als taalslijm op mijn borst

een paar dingeneen paar dingen moet ik kwijt:het is niet goed voor joute lang alleen-zijn met je gedachtenschrijf ze neer zodat je ze kuntdelen, doorbreek de onrustanders ben jij jezelf niet meer;verdraag de weerberichten nietniet het naamloos sterven op zeeverdraag de kinderen niet, díezo schaamteloos in niemandslandgevangen;huiver, huil mee met de bomenze verdorren en verbrandenhuiver uit afschuw voor het gifin de bodem, de rode rivierenuit je afschuw voor de kreeftdie oplost in een verzuurde oceaan;denk, begin opnieuwgeloof niet meerin de oude denkkaders van eindeloze groeigeloof opnieuwin de kracht van de verbeelding;verbreek desnoods af en toe de verbinding.

Dirk De Gezelle

Het eiland in mij

De opkomende koorts waarmee het eiland ontwaakt,alsof iemand een toorts ontsteekt: zacht rood lichtdat uit de heuvels komt, benevelt de lippen van zijdie in mij ligt te slapen. Ik spoel de nacht uit haar mond,tracht de slaap uit haar ogen te wissen. In wit laken wikkel ik de vrouw op het eiland in mij.Schrijf ik haar vrij of houd ik haar vast? Blijft zewanneer ik haar vasthoud? Daal ik de steile trapvan het verlangen af, gaat zij naar buitende gebedsmolens zien: veelkleurige wimpelsaan een waslijn. Met tussen haar wimpers, goudomrand, het licht van een stralende ochtend.

Dirk De Gezelle

Observatie

wanneer in het woud de wind is gaan liggenlegt ook een eik zich neer op z'n zij, spreidtde armen op een kussen van mos.kleine dieren met scharen en messenbanen zich een weg door de schors, graveneerst nauwe gangen en daarna de kamersvoor grotere dieren met nesten in mei.

Dirk De Gezelle

Staat van beleg

na een week bij de horlogemakerstrok hij naar de bergenen toen hij uit de bergen kwamging hij naar zee.aan zee heeft hij zijn mening gevestigd:zijn staat van zijn is een staat van beleg. 'kerkers op aarde in jullie zijn ware gelovigen gedood'aan zee hoort hij de waarheid van dichters:het ware geloof is vrouwelijk en ketters,een lichaam dat zalft, een lichaam dat troost.

Dirk De Gezelle

Rapsodie

wij waren weer dat zwerfkindje raapt een kei op, stopt hem in mijn zakik weet dat hij geluk zal brengen. - vier uren eerder een snelle tong snijdt me de adem afik zing in toonaarden die ik niet kentot jij komt, en ikeen fladderende vlinder in mijn mondin alle talen slechts kan zwijgen. jouw glimlach spreekt boekdelen, terwijlhet orkest in de achtergrond blijft spelen.

Dirk De Gezelle

Zegt een stem

zegt een stem: vergeet de wolken niet, de melkwitte wolken in een hemelsblauwe lucht ga naar buiten beantwoordt de zonnegroet van een nieuwe dag, geef je lichaam de adem terug die het werd ontnomen strek je handen uit naar iemand die letters bij zich draagt, letters waarvan je weet dat ze traag op je tong zullen smelten schik je vleugels en wanneer de zee het land en de avond de dag heeft uitgewist, schudt dan je haren los

Dirk De Gezelle

Incantatie

lang, mager, wit hemdzo dool ik door je landschap.uit kieren vang ik vreemde woorden opgestotter komt uit sleutelgaten, ook hierdoet men 's nachts de deur op dubbel slot.ik ben niet geboren op deze zandgrondik kom van elders maar hier kwam ik thuis;zoals vele anderen tussen wal en schip gevallen,aangespoeld of neergestreken in parochiesdie men barmhartig stede noemt, stadvan heide, bos en weiland.met uitgestoken hand verzamel ikhet laatste zonlicht, tracht het niette breken vooraleer de herfst komtmet zijn korte, felle stoten.

Dirk De Gezelle

Verwikkeling

ik wieg mijn gedachten soms. ik wik het woord zoals wanneer ik denk aan de lipafdruk in een lepel. dan wikkel ik mezelf rondom de vraag of het een bijwerking dan wel het gevolg van liefde is dit geduldig wachten en wiegen van gedachten. op donkere dagen vallen ze op koude steen, in goede dagen koester ik de hoop dat ze zullen groeien, als algen op een schelp. zie mij hier nu onder water staan. zie mij hier nu staan. zie mij hier staan begroeid met mos.

Dirk De Gezelle

Bosbaden (森林浴)

bestaat er een magisch woord,een code die ik in kan drukkenom het gat in het hartwaaruit water lektte dempenals remedie stelt men een hobby voormen zegt maak nieuwe vriendenkweek iets dat weinig zorg behoeftdoe sportik kies voor een bospad uit een folder,weg van kijken en bekeken wordenkies ik het hazenpad:een nauwe doorgang buigzaamhout doorlaatbaar lichtwaar ademen volstaat

Dirk De Gezelle

Het nachtelijke schrift

het kwam met de liefde mee, zegt u, messcherp en beeldschoon in de spiegel van de spiegeling.u bekruipt een wee gevoel, zegt u, alsof iemandvoortdurend piano speelt en ú danst de melodienoot voor noot, nog voor ze wordt gespeeld.alsof u louter klank en ritme bent, zegt u.vooral in de nabijheid van de zeehoort u de zachte aanslag van de toetsen.zelfs wanneer de zee nog donker is en uevenwijdig met de sporen loopt, reikt uw handnaar het zachte weefsel van de nacht.vanuit het compartiment van uw verbeeldingonderneemt u dagelijks dezelfde reisvan gisteren naar nergens.maar in dit nachtelijke schrift bewaart u vezels van licht en het kwetsbare vlies van de tijd, die u en mij van elkander scheidt.

Dirk De Gezelle

Aan onze buitengrens

om te genezen van noordelijke wintermoeheid,om te genezen van een te weinig of van een teveelkomen wij naar deze godvergeten plek.de dood woont hier in een lege jas, of in de puntvan een verloren schoen. een vrouw beweent zichmet inkt en zwarte verf.traag en duizelig beweegt zij,alsof ze nog voortdurend deining voelt en vreest dat een storm haar leeg zal blazen.haar handen scheuren dunne repen stofvan smalle schouders, haar vlechtenals vlaggen wiegend in de wind.voor wie het niet hebben gehaaldlaat zij een bloem te water, legt voorzichtighet verdriet aan onze voeten neer.

Dirk De Gezelle

Het ontbreken

kortademig is mijn taal, van woorden schraal geworden.geen landschap resoneert in mij, geen berg, geen zeegeen spoor in water dat zich dichttrekt, dat zich herstelt.zeven weken van vervreemding en ik spreek aarzelend,onsamenhangend als de dagen waaruit de vleugels zijnverdwenen. van de dingen kent slechts de zetel het lichtvan onze zwaarte nog; het zwarte leer bewaart van onswat dna in dode huidschilfers, een haarpijl, losgekomentoen ik in tedere strijd verwikkeld was.wat weet jij nog van de dingen, nu wij geen essentiëleverplaatsing meer zijn, wij niet meer vrij kunnen bewegenin de richting van het licht - o, waar is het licht?

Dirk De Gezelle

De snelheid waarmee het licht wegrent van Neptunus (voor Jóhann Jóhannsson)

ik heb uw doornen niet gevoelden niet uw toorn. verwikkeld in een strijd tegen stof en aswissel ik van kleren, doe schoenen aanen uit, koel af. ik maak een optelsom van dingendie ik verloren benen laat ze los. de naald van het kompas wijstnaar het zuiden, mijn toekomstligt binnen handbereik.het is een kwestie van dagenweken, maanden. ik ben bereid. naar wie ik nu verlangbevindt zich in een straalvan honderd kilometer, loopt evenwijdig met de straatwaarin ik een hand voortijdiglos moest laten. maar weldra val ik samen.mijn hoorns zijn van was,mijn troon van vloeibaar glas.

Dirk De Gezelle