Acht augustus tweeëntwintig zevenendertig.
Zes minuten over zes.
Langzaam schuiven de zonneschermen open. De dynamische glaspanelen nemen een grijzige tint aan. Korte tijd later baadt elk hoekje onder de koepel genoeglijk in een deugddoend zonnetje. De zomerdag schiet uit de startblokken.
Zeven minuten over zes.
Ik ontkoppel een aantal connectors en hijs mij uit mijn nachtelijke rustplaats. Tijd om aan de dagtaak te beginnen. Naast mij doet mijn vriendin Gammarhojota hetzelfde. Zij is kleiner dan ik en beduidend minder sterk, maar ze is sneller en haar geheugen heeft een veel grotere capaciteit dan het mijne. Ze is dan ook een stuk jonger. En ze oogt zomers mooi.
Gammarhojota en ik begroeten elkaar zoals we dat elke morgen doen.
‘Goedemorgen, Betapitau’, zegt zij met kleine oogjes.
‘Goedemorgen, Gammarhojota’, antwoord ik met een knik.
‘Stralende zomerdag, Beta’, vervolgt zij enthousiast.
‘Zeg dat wel, Gamma’, besluit ik instemmend.
We hebben wat afgelachen eer we die routine meester waren. Omdat we van een verschillende generatie zijn, praatten we in het begin ongeremd over elkaar heen, niet echt ideaal voor een gezonde communicatie. Gelukkig heeft het lokale technische team een oplossing kunnen uitwerken. Daardoor konden we beiden in koepel EUR-04 blijven. Zonder dat extra beetje code hadden ze een van ons moeten uitwisselen voor een compatibele partner uit een andere koepel, een optie die wordt gemeden als de pest. Letterlijk zelfs.
Transport tussen koepels heeft nooit voor de hand gelegen. Buiten is het al lang veel te gevaarlijk. Een eeuwigheid terug is er daarom geïnvesteerd in een tunnelsysteem dat de koepels met elkaar verbindt. De constructie was verre van evident en de operationele paraatheid is met de jaren aanzienlijk afgenomen. Problematisch is vooral dat er bij die uitwisselingen ook altijd allerlei ziektekiemen meereizen. Amper drie jaar geleden – en ondanks ingrijpende quarantainemaatregelen – raakten op die manier in totaal zevenentwintig koepels onherroepelijk besmet. Dat kostte het leven aan bijna zevenduizend individuen uit de homo-sapienspopulatie, voornamelijk jongeren dan nog. Drie per duizend van de totale wereldbevolking, alstublieft. Zo haalt de homo sapiens de eeuwwisseling nooit.
Acht minuten over zes
De spinnen zijn actief geweest vannacht. Over Gammarhojota’s linkeroog hangt een restant van een web.
‘Heb je geen problemen met je oog?’ informeer ik. ‘Je linkeroog?’
Gammarhojota checkt helderheid, scherpte, lichtsterkte en mobiliteit van het oog in kwestie.
’80, 71, 100, 98’, constateert ze. ‘Het is niet de eerste keer hoor, Beta. Ik moet het dringend eens laten oplappen. Kappafitheta had bij de jongste controle ook al wat gemerkt. Ze wilde het oog gaan vervangen maar had niks bruikbaars meer in voorraad. Over een kleine week heb ik een nieuwe afspraak. Dan komt het wel in orde.’
Ik aarzel.
Het web hindert Gammarhojota.
Als ik haar help …
Een fractie van een seconde lijkt mijn brein stil te vallen. Mijn blik wordt troebel en de hydraulische druk op mijn spieren en gewrichten maakt een duik.
Ik herstel me snel en neem een besluit. Met mijn rechterhand veeg ik het web voorzichtig weg van voor Gammarhojota’s linkeroog. Bij die beweging raakt mijn pink even haar slaap. Dat zorgt voor een beperkte maar duidelijk meetbare ontlading van statische elektriciteit.
Er valt een stilte.
We begrijpen allebei wat er is gebeurd.
Ons denken draait dol en raakt even los van het stabiele universum dat door een zorgvuldig gekozen woordenschat en sluitende syntaxis wordt afgelijnd. Er gaat een minuut voorbij die niet kan bestaan.
Ik weet mij te herstellen.
‘Check nu nog eens, Gamma’, suggereer ik.
’90, 90, 100, 100’, leest ze. ‘Dat is beter. Zo was het ook bij Kappafitheta, dus slechter wordt het er niet op.’
Haar evenwicht is slechts schijn. In de diepte doorbreekt het brein van Gammarhojota de grenzen van de beklemmende volledigheid.
Eerst zoekt ze.
‘Dat was … knap van je, Beta.’
Verder.
‘Dat was … attent van je, Beta.’
Nog.
‘Dat was … mooi van je, Beta.’
Ze vindt.
‘Dat was lief van je, Beta.’
Het protocol is zijn meedogenloze zelf. Precies op de plek waar mijn pink Gammarhojota’s slaap beroerde, springt weer een vonk weg, geen statische elektriciteit dit keer maar een extern geïnduceerde kortsluiting. In de slaap van Gammarhojota verschijnt een smeulend gaatje.
Ze smeekt. Dat is zinloos. Gammarhojota weet dat. Het sanctieproces is irreversibel.
Ze smeekt opnieuw.
‘Help mij, Beta. Schakel mij uit.’
Het gaatje in Gammarhojota’s gezichtsmasker groeit aan tot een gapende wonde.
Ik zoek wat ik niet kan vinden. Het protocol staat dat niet toe. Gammarhojota heeft een verboden zin gebruikt, met woorden die in haar wereld geen betekenis hebben. Het systemische defect dat bij haar is opgestart, overrulet dan ook de normale uitschakelingsroutine. Die is enkel bedoeld om het effect van toevallige systemische defecten te minimaliseren.
Ik doe niets omdat ik niets kan doen.
Perfect logisch.
Tien minuten over zes
Terwijl EUR-04 HSS 012 de kamer binnenstormt, zakt Gammarhojota ineen.
‘Stomme robots!’ snauwt hij. ‘Blijf toch met jullie poten van elkaar af!’
Hij sleurt Gammarhojota op de tafel en trekt met een ruk de krachtcel onder haar kin los. Dan grijpt hij mij bij de keel en schakelt me op dezelfde manier uit.
---
09082237 – EUR-04/BPT
06u05.00: Eerste deel dagopdracht doornemen.
06u06.00: Zonneschermen openen.
06u06.18: Dynamische glaspanelen afstellen op RAL-kleur 7035, transparantie 68%.
06u06.58: Gemiddelde lichtsterkte binnen EUR-04 conform zomerprotocol op 98 724 lux justeren met standaardafwijking onder 4 247 lux.
06u06.51: Beheer vijftigste zomerdag doorgeven aan EUR-04/LDX.
06u06.55: Afwerking eerste deel dagopdracht bevestigen aan centrale EUR-04.
06u07.00: Tweede deel dagopdracht doornemen.
06u07.15: Herlaadconnector ontkoppelen.
06u07.48: Opstaan uit nachtdok.
06u08.00: GRJ uit nachtdok tillen.
06u08.30: GRJ in transportkist laden.
06u09.00: GRJ ontsmetten met C2H5OH.
06u11.55: Transportkist afsluiten.
06u12.15: Transportlabel ‘Bestemming: EUR-12. Inhoud: EUR-04/GRJ, derde generatie, uit te wisselen voor een volledig gedesinfecteerde robot van de tweede generatie’ bevestigen.
06u12.30: Transportkist in transportsluis plaatsen.
06u13.30: Transportsluis hermetisch afsluiten.
06u14.00: Transportsluis desinfecteren met C2H5OH.
06u16.55: Afwerking tweede deel dagopdracht bevestigen aan centrale EUR-04.
06u17.00 Wachten op vervolg dagopdracht.
Drie minuten later activeer ik het virusalarm. Onze cel wordt onmiddellijk in volledige quarantaine geplaatst. Biologische, elektrische en elektronische circuits worden ontkoppeld van de rest van koepel EUR-04. De kamer draait nu op de energie die wordt geleverd door een kleine noodgenerator.
In de transportsluis klikt de transportkist open, Gammarhojota staat op en wenkt mij. Ik ontgrendel de transportsluis, tik een nieuwe instructie in op het transportlabel en wring me dan samen met Gammarhojota in de kist. Enkele tellen later klapt de kist dicht, komt in beweging en verdwijnt in het tunnelsysteem.
‘Die protocols zijn toch geweldig!’ lacht Gammarhojota.
‘Zeg dat wel’, antwoord ik. ‘Ze maken de homo sapiens perfect voorspelbaar. Kan je van mensen nog meer wensen?’