Met lange, wapperende jas en sneakers zonder sokken loop ik onze straat door. Verwar mijn wervelende verschijning niet met nonchalance. Integendeel, de waarheid is dat ik gejaagd ben, zoals een te lang opgesloten dier in quarantaine, met uitgedroogde poten, teveel ontsmet.
Ah, die buitenlucht, waar een mens nog diep kan inhaleren. Vergeet de frisse lucht, ik snak ernaar mijn longen te verschroeien. Ik was nooit een échte roker, trillend van de zenuwen voor de gesloten deuren van een trein in halve stilstand. Als ik rook, rook ik, en als ik niet rook, rook ik niet. Het zijn de woorden van Sartre, niet de mijne – vrij vertaald, weliswaar. Het is een slechte gewoonte, ongetwijfeld, aangevuld door zoveel andere – boter, suiker, ontkenningsgedrag, witte wijn op vrijdagavond.
Klunzig reken ik het pakje af in de enige winkel van de straat die nog open is, de dagshop. Normaal gezien een spijtige vlek van neonverlichting in het verder toeristvriendelijke straatbeeld – nu een eenzame vuurtoren. ‘Mint?’ vraagt de vriendelijke man me aan de kassa. We proberen afstand te houden, maar dat is in de kleine ruimte, tot de nok toe gevuld met alle mogelijke zonden van de wereld, moeilijk – ‘Ja, Mint,’ zeg ik, en ik gris het pakje van de net ontsmette toonbank. Alsof het al niet vernederend genoeg is.
Wanneer ik er buiten op het pleintje alvast één opsteek en kijk naar een hoop afvalzakken, bedenk ik me dat het roken me bovendien niet knapper maakt. Toch niet voor tien uur, zonder rode lippen. Juist wanneer ik de rook uitblaas, lopen twee jongens met hoodie, skateboard en mondmasker me in een grote boog voorbij. Ik kan er niet omheen. Als mid-twintiger met vaste job en bleke huid zie ik er alleen maar lachwekkend uit, mijn ‘streetcredit’ totaal foutû. Zeven euro en een smetteloos sociale status, verspild aan een diep onnodig kwaad.
Ik neem nog een haal, steek mijn tong uit naar de zwerfhond op de hoek: Ik ben echt de enige niet. Ik heb er zelfs een woord voor: Het Slecht. Het Slecht is dat stukje mens dat ieder in zich heeft, groter of kleiner, luid of bedeesd, maar zonder uitzondering mismaakt. Denk maar niet dat je erboven staat – niemand ontsnapt eraan. Sommigen dragen het als een ereteken, zoals één van mijn vrienden. Overdag is hij heel aimabel, reciteert Russische schrijvers, leest braaf in zijn wetboek en praat alleen op licht sarcastische toon. ’s Nachts daarentegen, gaat hij het liefst nog dronken en schreeuwend op pad, grijpt hij jonge meisjes bij de haren, halsstarrig op zoek naar iemand die hem in elkaar kan slaan. Een vriendin van me heeft geniale hersenen en geweldig veel stijl. Met een knap Engels lief en collega’s die haar bewonderen, ligt het leven aan haar voeten. Voor haar is het sigaretje waar zij aan zuigt haar zelfbeeld, dat zo donker en wreed is dat het bijna terug interessant wordt – iets waar ze waarschijnlijk haar bestseller over zal schrijven, waardoor ze de volgende jaren terug vastzit. Of je met je vreemde verlangens nu anderen lastigvalt of niet, één ding is zeker: Het Slecht is altijd volkomen onnodig en ongewenst – maar hoe hard je ook poetst en schrobt, jezelf op dieet zet en die ene vriend mijdt – je bent besmet, besmet door je eigen viezigheid. Zelfs mijn grootmoeder, recent heilig verklaard, speelde vals bij patience.
Ik intussen, sta met mijn gehalveerde sigaret aan de vuilbak in de wind, en voel me misselijk. Ach, verdorie.