De schrijvende teneur van Terreur,
Doet mij verschuilen in mijn kast,
Want met mijn schrijven sta ik aan de start,
Mij te vergelijken met woordige connaisseurs.
Ik schrijf en ik voel mij zo blij,
Ik ben een Twain, Aristoteles en Orwell,
Ik ben de vlaamse satirist bij uitstek,
Aan kritiek en creativiteit geen gebrek.
Maar ik moet nog duidelijk leren,
Dat ik niet iedereen van bevredigen,
Dat mijn schrijven nooit ophoud,
Een schrijver die zijn verhaal blijvend verbouwt.
Maar waarom geloof ik toch in het vrij schrijven,
En verlang ik zo naar het publiceren van mijn gedachten,
Want ik had mijzelf een belofte gemaakt,
Je schrijft voor jezelf en niet voor andermans leedvermaak.
Wil jij je zo graag bewijzen, wil je zo graag iets bereiken,
Misschien zoals Beatrijs zo wijs vertelde,
Schrijven is een expirerende belevenis,
Van jouw lang vergaarde erfenis.
Dus jongen man blijf toch bescheiden,
Beschouw elk van jou geschreven stuk,
Als een eeuwige try out van je eigen geluk,
Je zult blijven zoeken om iets te vertellen.
Maar een verhaal kent geen einde,
Het zijn momenten van verbanden,
Die jouw neuronen doen schijnen.
Silex
Zuchtend hoopvol.