Ik hijg. Ik kreun. Ik zucht. Van de warmte, welteverstaan. Want met deze hitte wil ik echt geen polonaise aan mijn lijf. Elke fysieke inspanning moet worden vermeden. Aldus code rood.
Maar ja, ik lig er met deze bloedhete nachten uiteraard nogal bloot bij. Erg verwarrend voor manlief natuurlijk. Naderende handen worden evenwel meedogenloos afgeweerd. De enige hand die ik momenteel wil voelen, is een koude washand. Mijn echtgenoot kijkt knarsetandend toe hoe het washandje wél mijn lichaam mag bevochtigen. Er ontsnapt een zucht van genot aan mijn lippen.
“O, zálig,” mompel ik terwijl ik mijn voorhoofd en hals dep. Arme schat.
---
En nu, een paar avonden later is het zover. Eindelijk. Vol overgave open ik mijn armen. Laat maar komen, ik ben er klaar voor. Elke vezel in mijn lichaam heeft naar dit moment verlangd, wat zeg ik, gehunkerd. Ik lijk al bijna te zijn vergeten hoe het voelt.
En ja hoor, daar komt hij, ik voel hem heel duidelijk. Ik sta in de deuropening en geniet … van de eerste verkoelende bries na deze verzengende hittegolf.