"Marco...niet doen..." Schreeuwde Hetty. Bijna beet ze in haar tong terwijl zijn lid in haar binnendrong. Verdedigen was zinloos maar ze deed het wel, tevergeefs, terwijl rake klappen op haar inbeukten maar haar niet echt konden raken.
De woorden die hij haar toeschreeuwde gingen aan haar voorbij.
"Vuile hoer, je bent nog harder om te nemen dan je broertje en je kutmoeder..."
Lachend, terwijl Hetty de pijn trotseerde, trok hij haar bij de haren richtng het bed aan de andere kant van de grauwe halfdonkere kamer met vergeeld papier geplakt in jaren zeventig stijl. Geboeid op het bed kroop hij hijgend op haar gebroken lichaam en beukte met een dierlijke drift op haar in. Hij pompte hijgend op haar in terwijl haar vagina bloedde.
Haar ziel bloedde van de pijn.
Een passant begon op haar te schelden toen bijna over haar was gestruikeld. Hij verweet de gedaante onder de lappen deken toe en maande haar aan om werk te zoeken en iets over een leven opbouwen of, zo.
Terwijl ze halfslapend uit haar droom werd getrapt trachtte ze de woorden tot haar te laten komen. Ze rochelde en spuugde het slijm in de richting van de man die zich snel uit de voeten maakte.
De koude winter had haar smalle frele lippen met kloven bezet. De aders op haar ingevallen gelaat meanderden als uitgedroogde beddingen.
Ze braakte. Net als welleer. De tel der jaren waren lang verlvlogen samen met haar perzikhuid en haar mooie gekamde haren. Enkel de pijn was gebleven. Zelfs de spuit had ze niet kunnen verzachten.
Bevend van de koorts en de roep van de naald probeerde ze de plastiek wegwerpspuit op te rapen. Ze prikte de naald in de venen waar nog plaats was overgebleven en stond op. Ze wankelde.
Terwijl haar zwakke hart het begaf zeeg ze neer. Als in vertraagde film zag ze, terwijl haar laatste zuchtje leven in de vrieskou vernevelde, het beeld van haar Sater. Verrast door de uithaal van het mes. Zijn stijve lid als trofee voor een onmenselijke toekomst in de goten van de stad in haar hand. Terwijl het bloed uit de wonde spoot en het leven langzaam uit hem wegvloeide.
Voor het laatst toverde zich toen een lach rond haar volle rode lippen.
Zacht liet ze zich wegglijden.
Een leven op dun ijs gebroken.
"