Hij voelt de volle schaduw van wat een grote vogel lijkt. En ziet een engel landen. Die schudt de wolken uit zijn veren en draait zijn vleugels naar de zon. In de bergen wordt het stil. Hij vraagt de engel hem in zijn arm te knijpen, om zich ervan te vergewissen dat de engel echt een engel is. De engel spreekt met hem met blauwe lippen. Het is niet het blauw van stamelende koude noch het blauw van blauwe dagen. Het is het blauw van wilde cichorei, het blauw van storm op een kleine zee. Ze praten over alledaagse dingen, over vragen, twijfels, over lente en de liefde, over de deining van gedachten en de dingen daaromheen, over dikke boeken en bestendigheid. De engel toont zich meester van de tijd. Die lacht tot weerziens, maakt een handgebaar, zwaait, als een kind, uit een kindertijd die niet ten einde gaat, een blauwe plek waar engelen veilig kunnen landen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.