Een vriendin stuurt me een berichtje met de vraag “Hoe gaat het met je?”.
Het lijkt zo iets banaals, maar omdat ik weet dat ze de vraag oprecht stelt, vind ik het plots heel moeilijk om daar ook oprecht op te antwoorden.
Want hoe gaat het eigenlijk met mij?
In een eerste reactie wou ik beginnen vertellen over hoe het met mijn dochtertje gaat; want ja, dat is wat ik bijna automatisch doe. Enerzijds omdat ik zo verbonden ben met mijn dochtertje, omdat ze het belangrijkste in mijn leven is, anderzijds omdat veel mensen ook alle aandacht op mijn dochtertje richten en ik soms niet meer lijk te bestaan.
Dit doet me trouwen denken aan een recent bezoekje van mij aan de lokale pralinewinkel. Zonder het te beseffen, ben ik gaan winkelen met vuil op mijn gezicht (ik vermoed een restje groentepap van mijn dochtertje die het wel eens fijn vindt om haar eten uit te spuwen). Ik meen echter dat noch de verkoopster, noch het bejaard koppel dat ook in de winkel was, dit hebben gezien. Alle ogen op mijn dochtertje gericht – en maar goed ook, zeker in dit geval.
Maar, laat ik terugkomen op de vraag “Hoe gaat het met je?”, een vraag die zo vaak gesteld wordt; naar mijn idee wel vaker uit beleefdheid dan uit oprechte interesse.
Wanneer de vraag uit beleefdheid wordt gesteld, kan ik ze makkelijk beantwoorden. Het is dan een beetje zoals antwoorden op de vraag “Alles goed?” die misschien net nog iets vaker wordt gesteld. Je zegt iets algemeen, iets kort, liefst iets positief en ziezo, afgerond.
Naar mijn idee willen (en kunnen) mensen vaak geen eerlijk antwoord horen. Wat stel dat je zou beginnen vertellen dat je het eigenlijk moeilijk hebt, dat je verdrietig bent of net kwaad, dat je ten einde raad bent, dat je het allemaal even beu bent of wat dan ook. Zou de ander dan nog wel luisteren? En stel van wel, zou de ander dan wel weten hoe te reageren? Een cursus in verbindende communicatie behoort - spijtig genoeg - niet tot onze standaardopleiding.
Dit leert me dan ook om enkel nog de vraag te stellen als ik een oprecht antwoord wil en kan horen; als ik echt de tijd en ruimte heb om het verhaal van de betrokkene te ontvangen.
En diezelfde tijd en ruimte heb ik nu ook nodig om te kunnen antwoorden.
“Hoe gaat het met je?”
– een eenvoudige vraag met vaak een complex antwoord.