Zondag 2 april was het opnieuw wereldautismedag. De laatste maand is er nogal wat verschenen in de krant omtrent het nieuwe personage in het Amerikaanse Sesamstraat die autisme zou hebben. Hier is mijn antwoord op het idee dat autisme sexy zou zijn:
Autisme is sexy zolang we het toepassen op succesvolle mensen... Misschien daarom dat we steeds ook altijd het etiket proberen te plakken op mensen die succesvol zijn geweest, waarbij we vaak het tragisch leven (kijk naar iemand zoals Mozart) ook maar buiten beschouwing laten en enkel kijken naar de successen die ze hebben geboekt.
Interessant is een gesprek dat ik ooit heb gehad met een vrouw op het spectrum die in Sillicon Valley werkte, waarvan gezegd wordt dat autisme daar bovengemiddeld voorkomt. Die vrouw drukte me op het hart dat het hier geen hond kan schelen... "Tot we ineenstorten en op de bank van een psychiater terechtkomen"... En zo is het maar net... 1 op de zeven mensen op het spectrum werkt niet voltijds... En geloof me ik ken mensen met een masterdiploma (ik ben er zelf mee bezig) die geen betaald werk kunnen verrichten. Ik ken er die cum laude zijn afgestudeerd maar nu rapportjes intypen bij de overheid, want ja, "daar zijn autisten toch goed in? Het is repetitief en vergt langdurige concentratie". In Attwoods boek over asperger komt er een wetenschapper in voor, ik ben al zijn naam vergeten en hij wordt nooit in de lijstjes met waarschijnlijke autisten genoemd, waarvan heel wat wetenschappers hebben gesnoept terwijl hij zelf nooit in het voetlicht is getreden. Hij was zo extreem asociaal dat hij zelfs niet met zijn poetsvrouw kon communiceren over haar taken daar gebruikte hij briefjes voor, en als je iets van hem te weten wilde komen moest dat op een heel expliciete manier gebeuren want hij kon niet communiceren op een één-op-één manier. Ook Peek (waarop Rainman is gebaseerd) was een vrij tragisch geval, hij kon boeken lezen twee pagina's met een keer, maar kon uiteindelijk helemaal niets met wat hij tot zich nam, god, hij kont niet eens voor zichzelf zorgen.
Succes is namelijk sexy; toen ik bijna afstudeerde als informaticus ging ik naar de techdays van Microsoft en werd ons een rij personen genoemd, die allen één ding gemeenschappelijk hadden: ze waren allemaal door technologie voor hun 25ste miljonair geworden, dat b.v. Bill Gates rijk is geworden door een clausule in een contract te stellen dat geen exclusiviteit gaf aan IBM waardoor hij zijn besturingssysteem aan de klonen kon verkopen, of dat Steve Jobs rijk is geworden door code te sluiten die eerst open was, werd natuurlijk niet vermeld (ook niet trouwens in de lijstjes van waarschijnlijke autisten)... Dat wij, als jonge nieuwe techneuten waarschijnlijk nooit miljonair zouden worden, en waarschijnlijk het grootste deel van ons leven gewoon code zouden pompen waarmee een ander rijk zou worden (zoals in de meeste jobs trouwens) werd ook niet vermeld... Niet omdat het geen realiteit is, maar precies omdat het niet sexy is.
Autisme is helemaal niet sexy, ik heb op een afdeling gezeten van mensen met autisme die suicidaal waren, ik herinner me zelfs iemand die zo graag sociaal wilde zijn dat hij XTC aanbeval omdat er een bepaalde hoeveelheid oxytocine in zat... Dat is niet sexy, dat is tragisch.
Maar ja, ik ben dan weer ooit verkozen als zwartgalligste persoon van mijn generatie.