We leren alles
maar niet hoe te leven
hoe jezelf te ontmoeten,
te omarmen en
geregeld te vergeven
We kunnen en bouwen zoveel
en vliegen tot aan Mars en de Maan
maar wie kan nog vertellen
hoe je recht in je schoenen moet staan?
Konden we maar
verdrinken in elkaars ogen
en duiken in andermans hart
toch houden we onze zielen gesloten
en blijven we verdeeld en verstard
Is het te veel gevraagd
om te willen baden in elkaars warme stralen
om gewoon te mogen leven
en mee te drijven op de stroom?
Maar ik ben vast naïef
verloren in een kinderdroom