Je wéét waarom. Je hebt de hele wetenschappelijke uitleg. Je zou er een colloquium over kunnen geven. Je hebt haar gedrag geanalyseerd tot in de kleinste details. Je weet waarom ze liegt, bedriegt, manipuleert. Waarom alles veranderde toen je ziek werd. Jij mocht niet ziek zijn. Of toch niet zo lang. Jij moest op haar teken in de houding gaan staan. Je kon niet meer in de houding. Laat staan naar Ikea. Dus werd je geleidelijk aan gewist. Je snapte er niks van. Je schreeuwde het uit van de pijn. Je hebt je hersens gepijnigd om het te begrijpen. Jezelf omgeschoold tot detective. (Haha. Je bedenkt nu dat zij ook een detective was. Winkeldetective in de GB. ) Een topdetective ben je geworden, al zeg je het zelf. Je hebt het hele vuile familiegeheim blootgelegd. Af en toe heb je je triomfantelijk gevoeld. Stond je - ter compensatie van je naïviteit - in gedachten zelfingenomen met je penning te zwaaien. Alleen heb je geen juridisch bewijs, enkel een dik dossier bij de psycholoog en een lijf dat vaak nog alle kanten op gaat. Door haar hulpverzuim. Haar achteloosheid. Haar zwijgen. Je wéét wie zij is, nu. Wat zij deed. Waar zij toe in staat is. Je krijgt het aan bijna niemand uitgelegd. Hoe je enkel kon breken om te helen. Je incasseert het ongeloof. Je gelooft het zelf amper. Je bedenkt dat je ooit dag en nacht met haar verbonden was. Dat ze je droeg. Negen maanden lang. Je houdt nog steeds van haar.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.