Ann Henri

Gebruikersnaam Ann Henri

Teksten

volgende keer wordt het liefde

het duurt altijd veel te lang voor het zuur opbreekt mijn maag herbergt nochtans kraters van het vele graaien achtergebleven tengels van het grissen in mijn keel zijn wat kruimels blijven steken en ik kots weer van mezelf bots op een klein meisje en aai door haar haar ik zeg volgende keer wordt het liefde echt waar

Huilen is voor straks

Dus ik moet opnieuw beginnen. Ik kan niet anders. Op een bepaald moment is mijn leven gescheurd. Iemand had mijn leven in handen als was het een boek waar bladzijde na bladzijde werd uitgescheurd en versnipperd. De snippers waren voor mij. Ik moest ze bij elkaar zoeken en tegen het licht houden. Ik snapte er niks van. Ik moest mijn hoofd erbij houden. Nadenken. Puzzelen. Passen. Uitdokteren. Begrijpen. Beseffen. Dat laatste is het moeilijkste. Vandaag is weer zo'n dag waarop ik besef. Begrijpen gebeurt in mijn hoofd. Beseffen in de rest van mijn lijf. Ik verstijf. Ik voel het vooral in mijn benen. Ik bibber. Alles tintelt vanbinnen en in mijn keel nestelt zich een gevoel dat voorafgaat aan huilen. Dat huilen is voor straks. Uit mijn voeten en handen komt ijs. Ik mis iedereen. Ik werd vakkundig verwijderd toen de waarheid begon te dagen. Achteraf gezien was het niet zo slim van mij om hardop vragen te stellen aan de gelovigen van dienst. Maar wat wil je ? Wat doe je als je op je grondvesten davert ? Als de waarheid waarin je geloofde een leugen blijkt te zijn ? Als niks nog is wat het altijd leek ? Toen mijn vader viel, viel ik ook. Alsof hij degene was die me altijd al bijeenhield. Toen hij uiteenviel, ik ook. Er klopte niks meer. Ze hadden mijn vader vastgebonden. Hij wrikte zichzelf los en wandelde in zijn pyama de koude herfstnacht in . Naar huis. Maar dat vertel ik later. Misschien vertel ik beter eerst iets over mijn tegenspeelster. Die was ook niet waar, zo bleek achteraf.

Heel wat

Niemand heeft het gemerkt. Dat is goed en niet goed. Dus ja : ik was het. Ik zat in het restaurant aan een tafeltje met mijn man en schoonvader. Na al die tijd. Niemand zag het. Ik weet niet meer hoe het moet. Maar ik probeer. We zaten vlak bij de deur. Ik kon weg wanneer ik maar wilde. Er was iets met het licht : te geel denk ik. Een mannenstem denderde door Nina Simone. Ik probeerde mij te focussen op het gesprek aan onze tafel. ' Hebben we al gegeten ?' vroeg mijn schoonvader. Ja, dat hadden we. Mijn hart bonsde. ' Je doet het goed ' kalmeerde ik mezelf. Aan de bar krijste een vrouw een gat in mijn trommelvlies. ' Hebben we al gegeten ? ' vroeg mijn schoonvader weer. Mijn kleine hersenen draaiden even om hun as. ' Blijven ademen ' zei ik tegen mezelf. 'Ik zal een foto nemen ' zei ik. Ik deed een paar passen achteruit en tikte op de rode cirkel. Daarna toonde ik hem de foto. ' Ben ik die oude man ?' ' Ja ', zei ik ' en je ziet er jong uit voor je leeftijd'. Ben ik deze vrouw die aan tafel zit met haar man en schoonvader ? Ja. Deze mensen zijn waar. Deze twee mannen maken geen deel uit van de leugen. Twee pijlers. Dat is heel wat, gezien de feiten. ' Hebben we een paraplu bij ? ' vroeg mijn schoonvader. ' Daar ' antwoordde mijn man en wees naar de paraplubak bij de ingang. Later liet ik de regen tegen mijn huid kletsen. Deze waarheid moet in mijn gezicht gekletst worden. Ik moet de leugen nog meer beseffen. Iemand moet de leugen uit mij zuigen en mij injecteren met de waarheid. De waarheid moet in mijn bloedbaan geraken. Dan kan ze gaan stromen. Pas dan kan ik worden wie ik ben.

ik hoop aan zee # novembervers

vandaag moet ik aan je denken je was zo klein toen je zomaar wegstroomde ik hoop naar zee ja laten we de zee denken misschien wilde je weg omdat ik al veel moest dragen dat is waar en je was welkom kijk daar dein je op warme golven

Is zilver

Je hebt ook zo’n beelden. Maar dan in je hoofd. Je hebt van de pixels letters gemaakt. Daarna woorden en zinnen. Je hebt ze met een pen in papier gekrast want de pen is toch machtiger dan het zwaard. Je hebt de woorden zelfs uitgesproken. Dat ging vanzelf. Je noemde het bevrijdend, weet je nog ? Toen werd iedereen plots blind en doof. De Polonaises gingen gewoon door. Wij hebben alleen helden in de familie, hoor. Daar zit je dan. Op jezelf wat waarachtig te wezen. Je hoofd schenk je later aan de wetenschap.

frommelzetel

Vorig jaar hebben we een designzetel gekocht. Deze zetel wilde ik altijd al, maar mijn man vond het maar een frommelding. En dan had ik de prijs nog niet vermeld. En toen waren we aan zee. En daar stond de frommelzetel in de etalage. Mijn man ging erin zitten en bleef. Zodat ik verplicht was de zetel te kopen. Ze pasten prachtig in onze living. Precies zoals ik het me altijd al had ingebeeld. Maar toen geraakte mijn man niet meer uit de designzetel. Zijn rug. Zijn nek. Zijn staartbeen. Ik heb de frommelzetel verkocht op tweedehands.be aan een vrouw die altijd al een frommelzetel had gewild. Mijn man heb ik er eerst zachtjes uit gehesen.

Is goud

Waar ik al die tijd was ? Ik was weg. Weg naar vroeger. Ik had geen keuze. Op een dag stond er een meisje in de kamer. Eigenlijk niet echt op een dag. Niet plots. Ze was er al vaker geweest, maar ik had haar niet herkend. Nochtans had ze aan mij getrokken en geschud. Ze leek wel een aardbeving, een draaikolk. Ik heb me stevig verzet. Pillen genomen opdat ze weg zou blijven. Ik wist niet wat er gebeurde. Ze bleef komen. Weet je nog dat ik ver van huis was, zei ze. Dat er ’s nachts een olifant op mij lag ? Deze keer durfde ik haar aankijken. Ze keek brutaal terug, stak haar hand uit. Kom, zei ze. Nu herkende ik haar wel. Ik zag haar witte contouren. De natte lippen van de nonkel. De dwingende ogen van de tante. De vinger op haar moeders lippen. Koffiekransjes in de zitkuil. Polonaises op familiefeesten. Zijn varkensogen. De rose pluisjes in het schemerdonker. Ik voelde de mist in het kleine meisjeshoofd. Waarom was het haar schuld ? Ik voelde haar maag omkeren, samen met de feiten. Ik voelde haar hersens draaien; een andere waarheid maken : het was haar schuld. Alleen begrijpt ze niet waarom. Is ze daarom zo bang ? Het was niet jouw schuld, zeg ik. Ik ben zo'n kind, zegt mama. Wat voor kind ben jij dan ? vraag ik. Zo'n kind, zegt ze. Het was niet jouw schuld, herhaal ik. Ik heb het meisje van vroeger uit de zitkuil geplukt, uit de natte lippen, uit de veinzerij. Ik heb haar op mijn heup genomen. Haar hoofd in mijn handpalm. Ik heb haar gezegd dat ik haar gehoord heb. Dat ik weet dat het waar is. Dat zij de waarheid nooit meer alleen hoeft te dragen. Ze heeft zich als een aapje aan mij vastgeklampt. Ik heb haar zo hard tegen me aangedrukt dat ze in mij is gekropen. In mij is opgelost. Dat is waar ik was. Het meisje is veilig nu. Bij mij. Verder geen commentaar.

zo schoon

Ze vonden zijn weerloosheid zo schoon (het verdriet en dat zij het stilden) dat toen hij weer weerbaar werd ze hem liever weerloos wilden.

dit

toen we vriendschap sloten zat dit slot er wellicht al in

dat

zo eens te mogen vertellen zonder jouw ik ook

ik zei het nog

ik zei nog kijk uit haar woorden zijn omgekeerd evenredig ik zei het nog en zie nu ik zou je hoofd willen omdraaien goedgelovige stomkop (en soms je nek ook)

Hey November

hoe krom kunnen de dingen zijn gif dat jaren geleden werd gespuid kan zich vandaag nog een weg banen door de dunne aders van ons hart we kunnen betoverd zijn door schone woorden die niks betekenen en terwijl we dat diep vanbinnen weten nestelen we ons in het letterweb dat zorgvuldig voor ons werd gesponnen hoe is het mogelijk, november

Lieve Judith

Vandaag zag ik een vogel in de lucht Zich bedenken Zwenken Terug.

Och november

hoe mijn woorden gedraaid worden (au) van alles naar niks hoe mijn maag vacuum wordt gezogen mijn keel bevriest wat hoopjes letters aan mijn mond blijven hangen als kwijl (zielig) ik ben een vis uit het water grote droge ogen en hanglippen thuis ben ik eloquent, dames en heren, eloquent maar nooit of nooit in het echt och novembertje

Lieve november

lieve november ik was in de Albert Heyn vandaag of ik haar zegeltjes wilde vroeg de vrouw voor mij aan de kassa nee, dankjewel, zei ik ik spaar geen zegeltjes (misschien moet ik dat wel doen) ze glimlachte later vroeg ik aan de vrouw na mij of ze mijn zegeltjes wilde ja, zei ze en glimglimlachte en zo ging dat voort, november wat een dag

November dus

november dus mannen in fluopakken hebben in een vreemde taal de stoep opgebroken en voor mijn deur een ijzeren bruggetje gezet ik heb nog nooit een brug gehad voor mijn deur en nu is het ook nog eens volle maan en de bezorger van bol.com is onderweg november toch

November

weeral november ik ga proberen november schoon en goed te vinden weet ge er zaten ratten in het vals plafond in de keuken ze vielen bijna op Robs kop toen hij het plafond afbrak ze waren gelukkig al dood daarna stalde hij ze zwijgzaam uit op de tuintafel ze leken van pluche toch durfde ik ze niet te aaien we dachten dat het muizen waren dat had de verdelger gezegd ik zei sorry Rob waarom zei ik eigenlijk sorry

Laat staan naar Ikea

Je wéét waarom. Je hebt de hele wetenschappelijke uitleg. Je zou er een colloquium over kunnen geven. Je hebt haar gedrag geanalyseerd tot in de kleinste details. Je weet waarom ze liegt, bedriegt, manipuleert. Waarom alles veranderde toen je ziek werd. Jij mocht niet ziek zijn. Of toch niet zo lang. Jij moest op haar teken in de houding gaan staan. Je kon niet meer in de houding. Laat staan naar Ikea. Dus werd je geleidelijk aan gewist. Je snapte er niks van. Je schreeuwde het uit van de pijn. Je hebt je hersens gepijnigd om het te begrijpen. Jezelf omgeschoold tot detective. (Haha. Je bedenkt nu dat zij ook een detective was. Winkeldetective in de GB. ) Een topdetective ben je geworden, al zeg je het zelf. Je hebt het hele vuile familiegeheim blootgelegd. Af en toe heb je je triomfantelijk gevoeld. Stond je - ter compensatie van je naïviteit - in gedachten zelfingenomen met je penning te zwaaien. Alleen heb je geen juridisch bewijs, enkel een dik dossier bij de psycholoog en een lijf dat vaak nog alle kanten op gaat. Door haar hulpverzuim. Haar achteloosheid. Haar zwijgen. Je wéét wie zij is, nu. Wat zij deed. Waar zij toe in staat is. Je krijgt het aan bijna niemand uitgelegd. Hoe je enkel kon breken om te helen. Je incasseert het ongeloof. Je gelooft het zelf amper. Je bedenkt dat je ooit dag en nacht met haar verbonden was. Dat ze je droeg. Negen maanden lang. Je houdt nog steeds van haar.

lieve bangerik

kijk het is simpel je kreeg een tong twee lippen een strottehoofd en heel de santeboetiek je leerde taal (met je mooie franse R) klinkers en medeklinkers en de hele reutemeteut je spreekt zo mooi je articuleert en oh die diftongen van jou geloof me je stem is opgewarmd en de wet staat aan jouw kant je kreeg vrijheid van spreken en geen verjaringstermijn geen verjaringstermijn ! spreek nu, lieve bangerik spreek