Als papier
dat zojuist nog onfeilbaar was,
dat zojuist nog alles in zich droeg,
en nog alles worden kon,
versier ik het
met dansende woorden.
Ze zijn met veel en zeggen zo weinig,
schieten tekort en altijd net te lang.
Ze zijn niet waar, want ik lieg nooit.
Ze maken vlekken (concentreer je nu toch!),
en sierlijke krullen die om complimenten vragen.
Woorden kunnen toch niet dansen?
Iedereen kan dansen, kind.