Iemand noemde me Suzanna, er gingen seizoenen voorbij. In de vrieskou zag ik een tiener achter een boze moeder aanlopen. Ze riep: Ik wil mijn sjaal, ik heb het koud! En de moeder: Dat is dan pech!
Toen ik enkele maanden eerder in Montevideo over een plein vol rode bloesemdrab liep, dacht ik: beter wordt het niet. Thuis was het herfst. Een man (zwart hoedje, priemende ogen, verkreukeld gezicht) aan wie ik het vroeg, wist: dat is de Ceibo. Hij wou me rondleiden door Carrasco, maar ik wimpelde af.
(Ik schrijf dit in het blauw waarmee mijn vader tekende. Onder de beuken, gezwollen vingers, stram.)
Op een harde, te hoge, houten bank zat ik te wachten. Design, de dokter kwam maar niet. Er waren enkel vrouwen.
Achter het raam schuifelde een rij kleuters, twee aan twee. Eén meisje met een ongelukkig huilgezichtje, zonder tranen. Niemand zag het, behalve ik. (Waren alle slechte slapers ooit kinderen die op hun hoede moesten zijn?)
Weer thuis, in mijn dierentuin van stokpaardjes, luistervinken, waterratten, tochthonden, driftkikkers, aprilvissen en tuinslangen, zag ik er elke dag eentje doodgaan.
Later, in Francis' auto, de zon door het open dak op mijn hoofd (maar ik ben geen Suzanna), we rijden naar het noorden. En op de achterbank: mijn man.
(En Francis: ik blijf maar denken dat hij Floris heet.)
In het hoge tekengras hobbel ik achter de mannen aan. Op mijn roze schoentjes. We horen de koolmees en de tjiftjaf. Wat verder weg, heel kort, een Turkse tortel. Verder is het stil.
Aan deze noordkant wil ik slapen. En je nieren, zei de arts. En: klein prikje.
Maar ik was te druk met vertellen dat ik nog heel weinig eet. En hoe goed ik me voel. In haar hoofd hoorde ik haar gevaar uitsluiten.
Terug in de auto check ik mijn enkels op donkere stippen. Francis rijdt ons vlekkeloos naar huis.