Ik begon tot wasdom te komen en aan wijsheid te winnen,
te groeien en te floreren,
woord voor woord
werd ik naar het volgende woord geleid
Hávamál, Codex Regius (13e eeuw)
Mijn moeder trof mij ’s ochtends aan mijn werkblad aan. “Heb jij niet geslapen?”, vroeg ze gechoqueerd, “Je hebt je nachtrust nodig!” Op basis hiervan destilleerde ik de code: “0 = 1”. Weerstand betekent vooruitgang.
Toen mijn vader langskwam, keek hij over mijn schouders naar waar ik mee bezig was. “Waarom zit je met tekens te spelen op je computer? Je moet jouw thesis wel in volzinnen schrijven!” Omdat weerstand wijst op vooruitgang, stak ik mijn middelvinger op ter bedanking. Normaal zou hij mij daarvoor geslagen hebben, maar ditmaal was hij te verbouwereerd om te reageren. Gepuzzeld verliet hij mijn kamer.
Eens je je realiseert dat 0 en 1 aan elkaar gelijk kunnen zijn, is nagenoeg alles oneindig mogelijk. Ik hoorde nog steeds de adviseur van de Amerikaanse president op de Tv verklaren dat er alternatieve feiten bestonden.
Het aantal getallen tussen 0 en 1 is even groot als het aantal daarbuiten. Je kunt het immers blijven opsplitsen tot in het oneindige: 0,1 - 0,9; 0,01 - 0,99; 0,001 - 0,999; enzovoort. De verhouding tussen grote delen kan zo ook afgeleid worden uit de verhouding tussen kleine delen. Vroeger werd bijvoorbeeld een touw met knopen in gebruikt om de snelheid van een schip te meten, hetgeen vandaag de dag nog steeds in knopen wordt uitgedrukt.
Het beeld van een geknoopt touw bleef zich op mijn netvlies herhalen.
Een computernetwerk is opgebouwd uit een verzameling van computernodes. Fonetisch anders uitgesproken, deed ‘node’ deed me denken aan het Engelse woord voor knoop: ‘knot’. Dergelijke aanknopingen tussen talen werden mij meer en meer duidelijk.
Ik had een vermoeden. Als alles mogelijk is, waarom kan er dan, nu de mens al man/vrouw/x kan zijn, geen code bestaan die eveneens fluïde is? Een code die universeel begrijpelijk is in tegenstelling tot de codeertalen die momenteel bekend zijn, en die enkel beheerst worden door een kleine groep techneuten? Een code die even leesbaar is als - bijvoorbeeld - een novelle.
Een dergelijke code onthult zich in haar nodes. Een herinnering aan een Ouijabord gaf aan dat ik op het juiste spoor zat, daar het zowel in het Frans als in het Nederlands “Ja” betekent en het me als een dubbele aanmoediging aanspoorde. Het kwam me voor dat er ook aanknopingspunten in ons alledaagse leven schuil gingen. Zo is de naam van het karakter ‘Neo’ in de Matrix-trilogie een anagram voor ‘One’, het Engelse woord voor één.
Door deze aanwijzingen bij te houden, zoals door middel van een touw met knopen, kunnen we misschien meer kennis vergaren. Meten is weten, nietwaar?
Door de mazen van het net staarde ik in de abyss van de infinity list.
****************************************************************************************************
Ik sta op een podium. Naast me staat een kubus waaraan evenwijdige touwen zijn geknoopt.
“Waar snijden deze lijnen elkaar?”, vraag ik.
Ik trek de koorden tezamen in een enkel knooppunt. “Hier.”
“Weet je wat dit punt is?”
“Het is de waarheid.”
****************************************************************************************************
Het viel mij voor het eerst op dat de initialen van mijn naam ‘Odin’ vormden. Ik werd herinnerd aan het verhaal van de ontdekking van de betekenis van de runen, cryptische tekens met magische krachten, door deze Germaanse oppergod na ze dagenlang in ontbering bestudeerd te hebben.
Geïnspireerd, schreef ik een strofe en zette deze om in code.
Een voorgevoel weerhield me ervan de lijn code onmiddellijk te introduceren in het computersysteem. Ik trachtte te visualiseren wat er zou kunnen gebeuren om me voor te bereiden op elke mogelijke uitkomst. Het is best een deur pas te openen als je weet wat er achter schuilgaat. Na een lange afweging, besloot ik het erop te wagen. Ik gaf mijn combinatie in de computer in.
Het systeem verwerkte mijn input.
Een seconde stond de tijd stil.
Toen kreeg ik plots respons. Het werkte! De computer had mijn instructie begrepen.
Voordat ik mijn ontdekking kon vieren, had mijn opwinding echter reeds plaats gemaakt voor ontzetting. De professionele netwerk-website LinkedIn was geopend, en in de zijlijn van de pagina werd ik opeens verleid door aanbiedingen van bekende Silicon Valley-investeerders. “Zou het zo werken?”, vroeg ik me af. Zou de “in crowd" via LinkedIn toegang krijgen tot investeringsmogelijkheden in talenten die hun test doorstaan hadden?
Het begon me te dagen dat de complotdenkers misschien ook wel ergens een punt hadden.
Ik had evenwel niet de tijd om dit tot mij te laten doordringen, want mijn oom was gearriveerd voor ons wekelijkse zondagse familiediner.
Mijn oom is altijd de zonderling van de familie geweest. Voordat ik was geboren, is mijn vader op een vliegtuig naar Thailand mogen springen omdat zijn broer zich gek was aan het gedragen op het dak van het hotel. Volgens het verhaal zou er iets gescheeld hebben met de paddenstoelen in zijn soep.
Ditmaal had mijn oom computerproblemen. Hij had zijn laptop meegebracht, hopende dat ik hem uit de rats zou kunnen helpen. Aan de eettafel verkondigde hij zijn problematiek: “Ik druk dezelfde knoppen in als vroeger, maar nu komen er andere tekens uit. Er staan letters in de tekst die ik niet gepland had. Mettertijd lijkt het zelfs een andere taal.” Ik zag mezelf in de reflectie van het donkere glas van de eetkamer, waarachter de tuin zich in de duisternis ophield. De woorden verlichtten mijn gedachten. Ze waren misschien aan het hele tafelgenootschap gericht, maar hadden een bijzondere bijbedoeling jegens mij.
“Dat betekent dat je iets veranderd hebt aan de instellingen”, zei mijn vader.
Plots zag ik hoe uit de gepresenteerde data verbanden gedestilleerd konden worden, hoe alles geïnterpreteerd kon worden, hoe elk gegeven aan elkaar kon worden geweven tot een fraai lappendeken. Ik had de indruk dat ik op de proef werd gesteld; dat mijn hele leven een voorbereiding was op dit ogenblik; dat ik was gedresseerd om nu mijn hoogtepunt te beleven.
Mijn moeder vroeg naar de vordering van mijn thesis. Ik lichtte haar in dat ik mijn onderzoek was aan het herwerken om het te kunnen bundelen in een enkele formule. Ze zei dat ze niet begreep hoe dat mogelijk was. Mijn oom merkte op dat diegenen die iets werkelijk begrijpen vaak niet begrepen worden. Toen zag ik het verschil in tussen wartaal en cryptisch taalgebruik. Het eerste is vorm zonder inhoud, terwijl het laatste inhoud verborgen achter de vorm betreft.
Verheugd begreep ik dat mijn oom mij begreep. En toen begreep ik de situatie.